Zoek

[Ohm Ivo]

Ik weet wel zo'n beetje wat ik heb gehad, maar namen en rugnummers kan ik me niet precies meer voor geest halen. 

Het helpt om op schrift te zetten wat je nog wel weet. Omdat ik dat gedaan had voor het buurforum kwam ik later alsnog op de vermoedelijke naam van mijn eerste versterkertje. Dat was die Marantz pm-420 van een aantal posts geleden.

Dank voor de positieve reacties, forummers.  Hier komt het volgende deel.

Dus dik tevreden met mijn lp-geluid, en het zou nog beter worden...

Inmiddels (ergens rond 2001) was het element (Denon DL103 mc) van de platenspeler aan zijn eind en dat ging je vooral horen bij de binnenring van lp's. Ik heb hem bij Mijn Hifi in Nijmegen laten vervangen voor een duurdere, de Denon DL304. Dat klonk zelfs nog beter!  Hetzelfde klankkarakter, maar dan wel gedetailleerder. Hij klonk ook schoner met minder plaatruis, maar de output van dit element was wel een stuk lager dan van de vorige. Zelfs zo laag, dat als ik een lp wilde opnemen op cdr, het vaak zo was dat zelfs bij volle uitsturing van de cd-recorder het signaal zacht op de cdr werd opgenomen, tenzij de lp bijzonder hard was, zoals met veel 12-inches. Ik wilde wel graag de volle dynamiek van de cdr benutten.

Gelukkig had ik ook nog een 3-koppen casettedeck (met een monitor-stand dus), de Pioneer CT-91a Reference. Dat deck was voorzien van een pracht van een voorversterker. Ik leidde (leed?) het plaatsignaal  via de rec.bronkeuzeknop van de versterker door het 3-koppendeck in monitorstand, vervolgens naar de cd-recorder. Via deze weg had ik een extra voorversterkingsstap dmv de uitsturingsregelaar van de Pioneer. Nu was het signaal wel krachtig genoeg. Niet puristisch, maar het werkte. Ik heb sommige cdr's nu nog steeds (17 jaar oud) en die klinken prima.

Nu het cd-geluid nog...

Goed, die cd-67 OSE en later de dr-17 hadden wel wat verbetering gebracht, maar ik was nog steeds niet tevreden met het cd-geluid, en ik was bepaald niet de enige.  Niet alleen vond ik het cd-geluid hard en scherp, vooral bij 80-er jaren muziek, daarnaast was het zo dat cd altijd een gat in het midden van het geluidsbeeld had, zeg maar ter plekke van de tv. Alsof de speakers te ver uit elkaar stonden. Maar 2,5m afstand is voor zo'n grote speaker toch echt niet veel, en veel belangrijker nog: bij analoge bronnen (lp, muziekcasette, tv, tuner en gehuurde videobanden in de stereo-vcr) had ik dat probleem in het geheel niet. Dan had ik wel een mooi aaneengesloten geluidsbeeld. 

Ook vond ik in het algemeen het cd-geluid te weinig "gewicht" hebben. Op de een of andere manier had het weinig kracht, en harder zetten maakte het geluid alleen maar lawaaieriger en nerveuzer, niet krachtiger. Lp daarentegen klonk geweldig; levendig, dynamisch, ruimtelijk en machtig. Ik vond het verschil erg groot.

Al mijn audio-vrienden zaten in die jaren ook te kl*ten met cd-geluid en hebben ook alle 4 een platenspeler gekocht: 3x Thorens (TD166, TD320mk2, TD2001) en 1x Technics SL1200mk2. Mijzelf meegerekend dus 4x Thorens.

Ik genoot van mijn platen; was een echte analoogfan geworden. Maar... cd is wel heel veel gemakkelijker. Het is wel leuk en aardig om met je platen bezig te zijn, maar echt een gevoel had/heb ik daar niet bij. Het mocht best gebruiksvriendelijker. Daarbij zat het me toch niet lekker dat cd zo achterbleef* (en ik had geen zin om te sparen voor een zgn "high-end"cd-speler van 12000 euro oid).

* Zijsprongetje: hetzelfde had ik met radio. Ik vond het jammer dat tunergeluid niet dezelfde kwaliteit had als andere bronnen. Beetje sloom en vol, met weke bas. Om dat op te lossen had ik een dure Pioneer F-93 supertuner gekocht. Goede dipoolantenne eraan, goed uitgericht op het fm-station van Hulsberg op slechts 15km afstand; dat werkte. Toen ik die tuner later meenam naar mijn woonplaats omgeving Nijmegen had ik lang niet zo'n goed tunergeluid meer).

Zo'n Marantz cd-15, of de latere cd-7  oid was onbetaalbaar, dus ging ik aan de gang met betaalbare alternatieven. Ik heb nog een tweedehands PS Audio SL Three dac geprobeerd. Die kon ik me nog herinneren van een Duitse review jaren daarvoor in het blad AUDIO (meen ik, ik geloof 1995) en dat was een vrij exclusief apparaat toen met een zeer gunstige beoordeling. Mijn exemplaar had ik voor 500 euro 2ehands bij een zaak in Den Haag gekocht (weet niet meer welke, was via hun website. Apparaat was met de post bezorgd) en hoewel toen al een oudere dac, was hij wel erg goed, zelfs nog ietsje beter dan de 5 jaar jongere Marantz DR-17. Maar het haalde niet bij plaat, al mijn bezwaren bleven (in iets mindere mate) dus heb ik hem na zo'n 2 jaar weer verkocht voor 400. De koper bleek Louis Raatjes van Art Speak te zijn. Dat was ik me pas later bewust. Hij stelde zich wel voor enzo maar pas later toen ik op het net keek kwam ik erachter wie hij was. Hij had nog zo'n "ArtSpeak De Mat" achtergelaten, een zwarte rubberen mat die je over je cd legt. Dat zou de weergave ten goede komen. Nou, ik hoorde geen verschil.

Ik was in die jaren dus ervan overtuigd dat digitaal inferieur was aan analoog. De werkelijkheid is analoog, en in hifi-artikelen zag je om de haverklap van die trapgrafiekjes verschijnen die moesten illustreren dat de trapsgewijze opbouw van de sinus bij digitaal (ipv het vloeiende bij analoog) niet de juiste manier was. Ik vond het een aannemelijk verhaal. Diezelfde grafieken gebruikte men ook om "aan te tonen" dat hogere bitrates (kleinere stapjes) beter waren.
Twee ontwikkelingen op hifi-gebied zorgden er echter voor dat ik eea anders zou gaan zien.

Wordt vervolgd...

Groet van Evert

[jrm]

 

Heel herkenbaar!

*op mijn studeerkamer heb ik een Marantz 115b tuner, deze klinkt in mijn oren heel analoog, zeg maar holistisch (denk aan hologram afbeelding als je die beweegt zie je diepte) 

Overigens mijn ST15S1, aangesloten op een dynalab antenne klinkt ook op fm gebied ook lekker in mijn oren.

[Ohm Ivo]

*Okee, laat ik tussendoor ook maar even mijn tunerreis neerpennen. In volgende posts gaat mn bronnenreis weer verder...

Tuners, dus.

In 1985, toen ik mijn eerste schreden zetten op het hifipad, en net mijn eerste setje had aangeschaft, kreeg ik de beschikking over de tuner van mijn ouders. Dat was een oude philips-bak uit de jaren 70, met een houten kast en zilveren voorplaat. Wel stijvol, eigenlijk. Hij had zelfs al 5 voorkeuzezenders. Op t net heb er een afbeelding van gevonden.

Toen ging ik in Nijmegen ging studeren (1988). Een setje bleef in de ouderlijke woning; in Nijmegen bouwde ik een nieuw setje op met de T+A tmr 120 speakers. Als tuner kocht ik een Pioneer f-443. Ik vond Pioneer er wel aardig en vooral heel ergonomisch uitzien. Deze tuner was prettig in de bediening. Hij klonk minder vol dan de Philips, maar wel wat gedetailleerder. En hij was luxer.

In de jaren daarna toen ik geleidelijk eea opwaardeerde wbt hifi, kon mijn tuner niet achterblijven. Ik wilde een topapparaat en het toenmalige topmodel van Pioneer (de f91a) was net beëindigd. Toen maar de opvolger besteld, de F-93 Reference tuner. Dat was in 1991.

Die F-93 tuner was een gok, want er was geen afbeelding bekend, Stassen wist niet hoe hij eruitzag. Wel was hij 300 gulden duurder dan het uitloopmodel (fl 1500, maar gelukkig kreeg ik 150 guldentjes korting). Ik had er wel vertrouwen in dat Pioneer met de een of andere "overtreffende-trap-91"op de proppen zou komen en dus gewoon de gok genomen en er 1 besteld. In de maanden(!) van afwachting had ik een leentoestel (Pioneer F-656) meegekregen. Die 656 was wederom een kleinere verbetering tov de kleinere f-443.

Pas vele jaren later zou ik er achterkomen dat de F-93 een omstreden apparaat was. Op een amerikaans forum werd hij als totaal overge-engineerd beschouwd en ook the Audio Critic vond het een vreemd geval. Het kon goed uitpakken of verkeerd. De recensent had er overigens wel zelf een aangeschaft als gevolg van de review).

Het apparaat zat idd stampvol. Een bloktrafo die in een 30W versterker niet zou misstaan, een printplaat die het hele apparaat vulde, met zelfs nog een 2e, bijna even grote printplaat erbovenop, met 8 afstemkringen in wide en 14 in narrow met mpx.

Mijn toenmalige verwachting (en hoop) dat die F-93 een über-f91 zou blijken te zijn, kwam gelukkig uit.
Met een gangbare sprietantenne klonk de F-93 weer iets beter dan de 656, maar toen ik een goede dipool eraan hing ging er pas echt een wereld voor me open. Het apparaat klonk echt waanzinnig goed. Absurd, zo had ik tuner nog nooit gehoord. Goede dipoolantenne eraan en slechts 15km van de fm-zender vandaan (Hulsberg) moest ik mijn oor tegen de tweeter houden om enige ruis te horen. De bas, die ik van tuner altijd wat week en volumineus vond, was superstrak en afgronddiep. Het geluid kwam prachtig los van de speakers. De wide/narrow-schakeling had geen nadelig effect op het geluid en werkte zelfs in AM, de mpx-schakeling was een actief (afhankelijk van het signaal) geregelde, en in mono had hij nog een "simulated stereo spectrum"-knop die van mono een soort nepstereo maakte. Als ik in mono luisterde (wegens zwakke ontvangst) gebruikte ik altijd die sss-knop. Klinkt als een gimmick, maar ik vond het geweldig en op een subtiele en uiterst muzikale wijze toegepast. In mono luisterde ik standaard mét sss. 

Toen ik 12 jaar later mijn ultieme tuner-referentie, mijn jongensdroom, de Onkyo t-9090mk2 in nieuwstaat bemachtigde, kon ik beide supertuners met elkaar vergelijken. De Onkyo was veel beter (high-endiger) gebouwd, maar het bleek dat ik de Pioneer nóg beter vond klinken... Ruisarmer, nog strakker, met slankere maar nog diepere bas dan de Onkyo. Het hoog spetterde en knetterde (in positieve zin) ook meer dan van de Onkyo. Wel was het zo dat de Onkyo wat meer zwakke zenders uit de ether kon plukken, maar de ontvangstkwaliteit was dan niet echt de moeite waard, dus die beluisterde ik dan toch niet. Daarbij, als ik de Pioneer in de "narrow"-stand zette was het verschil in gevoeligheid tussen beide toptuners nog maar heel klein.

Rond de jaren 2004/5 of daaromtrent heb ik ook nog de toptuner van Akai gehad, de AT-93. Voor 125 euri 2ehands gekocht via internet. In mijn huis had ik toen alledrie de toptuners. De Akai in mijn slaapkamer, de Onkyo op zolder en de Pioneer in de woonkamer.

Grootste nadeel van de Pioneer was dat Radio 3 onbeluisterbaar was geworden. Je hoorde werkelijk elke Aktie van de compressors en limiters zo duidelijk ingrijpen dat het niet te harden was (behalve als de vpro uitzond, dan klonk het ok). Uiteindelijk, in 2014, ook de Pioneer verkocht.

Ik ben nu niet geheel tunerloos. In het houten tuinhuisje staat nog een vintage-setje met een Pioneer f737, ooit voor 25 gulden bij Habbekrats in Nijmegen gekocht.

Groet van Evert

[jrm]

 
Dat was weer een leuk stukje geschiedenis!

[Ohm Ivo]

Bronnenreis, vervolg!

Goed, er waren dus 2 ontwikkelingen op het gebied van de hifi die ervoor zorgen dat ik anders tegen de digitaal-versus-analoog strijd aan zou gaan kijken, te weten:

-het verschijnen van de Apogee minidac
-het opkomen van mp3, vooral in de jaren na 2000.
Ik zal beide toelichten.

-Apogee minidac.
In 2004 verscheen er een review van de hand van ene René van Es (ik had tot dan nog nooit van de goede man gehoord) over een dac genaamd de Apogee Minidac. Het is een merk uit de professionele wereld, ik kende het niet (het luidsprekermerk Apogee, van de magnetostatische speakers met zeer laag rendement, kende ik wel maar is iets geheel anders). Afijn, in de minidac-review schrijft de recensent dat het hem nooit was opgevallen dat er zich een gat in het midden bevond bij cd-weergave, "totdat Lucas van de Mee (van Apogee) daar zelf over begonnen was". Toen viel het de heer Van Es ineens op. Dat vond ik dus raar, zeker voor een reviewer, want zelf ergerde ik me er al jaren aan. 

Dat de Apogee een gunstige review kreeg vond ik niet zo schokkend, ik geloofde niet meer zo in reviews, maar wat mij intrigeerde was dat de reviewer zich presenteerde als fundamentalistische analoog-aanhanger. In de review werd uitvoerig uit de doeken gedaan dat, volgens de heer van Es, het verschil tussen lp en cd ineens nagenoeg weg was met de Apogee. Ik wist niet goed hoe ik dit moest duiden, maar deze review is wél ergens in mijn achterhoofd blijven hangen. 

Ongeveer een half jaar later werd er in Nijmegen (in 2005) een 2e-hands Apogee Minidac aangeboden! De verkoper had zo'n peperdure TEAC ESOTERIC sacd-speler van 5000 of 6000 euro aangeschaft en daarom deed hij de minidac van de hand. Ik had de verkoper gezegd dat ik interesse had, op voorwaarde dat ik het apparaat in eigen set mocht beluisteren. Zo gezegd zo gedaan. En dit was nu eindelijk een wezenlijke verbetering! Ik ontdekte mijn hele cd-verzameling voor de eerste keer opnieuw. Bassen dieper, strakker, indrukwekkender, sommige cd's die ik altijd ietwat "ruisig" vond klinken, klonken ineens n stuk schoner, en bij heel veel cd's was het harde randje ineens veranderd in gedetailleerdere helderheid, maar dan zonder scherpte. Vooral oudere en minder goede opnames zoals ouder werk van Ennio Morricone of Vangelis werden ineens prima beluisterbaar. Het gat in het midden was ook ineens volledig weg. 

Een ergernis van jaren foetsie! Voor het eerst had ik met cd geluid dat (wanneer het de bedoeling was) nu ook exact uit het midden kwam. Ook bij film op dvd een verbetering. Als er op tv een dialoog gaande was, hoorde je daadwerkelijk de ene stem ietsjes links van het midden, de andere stem ietsjes rechts. Realistische plaatsing, overeenkomend met wat op het beeld te zien was. Mono kwam ook echt precies uit het midden, ipv een identiek signaal dat van links en rechts naar je toe kwam.

Ik vond het echt een enorme sprong voorwaarts, veel groter dan het gepiel totnutoe. Sterker nog; cd was voor mij nu gelijkwaardig geworden aan lp! Nog steeds vind ik jaren 80 op lp/maxi meestal beter klinken, maar dat verschil is veel kleiner geworden. Andere muziek, zoals Vangelis, Morricone , klassiek (over het algemeen) vind ik op cd zelfs beter dan op lp. Mijn op cdr gedigitaliseerde lp's klonken nu ook identiek aan de originelen. En: tis n cliché, maar ik ontdekte mijn gehele cd-verzameling opnieuw...

Een vriend van mij had zijn cd-67 OSE laten "tjoebben" bij een hifizaak in Den Haag. Zijn speler zat helemaal volgebouwd, inclusief buisjes en het apparaat woog gelijk het dubbele van de mijne. En klonk ook erg goed, veel beter dan mijn standaard-67 OSE. Beide gehoord op eigen installatie thuis. Maar het nadeel van zo'n apparaat is dat je het voordeel van goed geluid alleen voor die speler heb. Ik wilde toch vooral een goed dac-centrum hebben zodat ELK digitaal apparaat daarvan zou profiteren. Dat was nu dus gelukt.

Volgende post: mp3 toegelicht.

Groet van Evert 

[jrm]

 

Ook weer herkenbaar wat je schrijft!
Mijn waarneming op mijn set is dat lp ten opzichte van cd meer ruimtelijk klinkt (achter- en zijwand vrij zeg maar).

[Ohm Ivo]

Mijn ervaring is dat het van genre afhangt (enigszins), of lp danwel cd beter klinkt. Als ik vooral jaren 80 zou draaien dan zou ik lp zondermeer beter vinden dan cd. Idem voor new wave, neue deutsche welle en punk. Als ik Jean-Michel Jarre of Vangelis draai, dan vind ik de cd beter.

Bij klassiek vind ik cd meestal beter dan lp, groot orkest klinkt op lp vaak een beetje afstandelijk, in mijn ervaring. Maar daar zijn uitzonderingen op.

Zo heb ik van de Symphony nr 3 van Camille Saint-Saëns dezelfde uitvoering op cd en lp (Chicago Symphony Orchestra olv Daniel Barenboim, Deutsche Grammofon 1976). Beide heb ik gekopieerd naar cdr. De "lp"-versie klinkt duidelijk beter dan de cd. Voller, dieper, ruimtelijker, terwijl de cd-versie een beetje saai en duf klinkt.

Ander muziekvoorbeeld: het bekende Take Five van Dave Brubeck. Die had ik vroeger op lp en die heb ik naar cd gekopieerd. Een tijdje terug had ik een flac-versie gedownload maar die klonk ook niet zo goed als mijn lp-kopie.

Toch raar, want lp's die ik naar cdr gedigitaliseerd hebben klinken in mijn huidige opzet wél net zo goed als de lp zelf.
Voor de mix van muziekstijlen die ik draai geldt dat ik gemiddeld genomen de cd een lichte voorsprong geef op de lp.

Groet van Evert

[Ohm Ivo]

Bronnenreis, vervolg...

Ik had geschreven hoe twee ontwikkelingen de mijn kijk op digitale hifi danig veranderde. Een was de komst van de Apogee minidac, de andere was de opkomst van mp3.
Hiermee nu verder dus.

Eind jaren 90 begon het downloaden van muziek op te komen. Af en toe kwam ik een cd-erretje tegen die ik kreeg of die bezoek meenam. Zonder uitzondering klonken ze doods, saai en futloos en ik vond het maar niks (ook het verschijnsel downloaden vond ik maar niks). Maar in de jaren na 2000 ging de mp3-kwaliteit er stukken op vooruit. Wat me vooral opviel was, dat als het aantal kbps iets omhoog ging, de kwaliteit erg snel beter werd. Globaal ervoer ik het toen als volgt:

128kbps: mwah, afhankelijk van de muziek matig tot redelijk
160kbps: niet slecht; afhankelijk van de muziek redelijk tot goed
192kbps: prima; afhankelijk van de muziek vrij goed tot zeer goed
224vbr en 256kbps uitstekend, vaak niet van cd te onderscheiden 
320kbps: helemaal niet van cd te onderscheiden.

Dat vond ik toch moeilijk te rijmen met mijn overtuiging totdantoe dat 44.1kHz/16bit (1411kbps!) niet voldoende zou zijn voor een natuurgetrouwe weergave! Mp3 slaagde erin, vrijwel cd-kwaliteit te halen terwijl er (bij de hoogte mp3-kwaliteit) nog steeds 75% v/d informatie weggegooid werd (klopt eigenlijk niet: het hele signaal wordt gebruikt voor een in audio-opzicht gunstige datacompressie waarbij het uiteindelijke
mp3-bestand nog maar 25% v/d grootte van het originele redbookbestand heeft).

Dat zette me aan het denken; toen ben ik me pas echt gaan verdiepen in de technische achtergrond van digitaal. Toen ben ik gaan lezen over sampling frequenties, dither (en de diverse vormen), noise shaping, aliasing, quantization, jitter, nonlinearities in dacs, bitdiepte enz... Leerzaam! Ook begon ik te twijfelen over het nut van upsamplen, maar ik wilde het toch wel proberen, benieuwd als ik was of de Apogee minidac in 24/96 anders zou klinken dan in 44.1/16.
In een volgende post: upsampling.

Wordt vervolgd.

Groet van Evert

[AkTeVox]

Bronnenreis, vervolg...


320kbps: helemaal niet van cd te onderscheiden.

[Ohm Ivo]

jij ervaart het anders?

Groet van Evert

[AkTeVox]

jij ervaart het anders?

Groet van Evert

https://www.sony.com/electronics/hi-res-audio-mp3-cd-sound-quality-comparison

Bitrate has a direct impact on sound quality. When an original recording is compressed into an MP3 file, a lot of information is lost. A lower bitrate could translate to a softer bass response or weak-sounding drum cymbals, or it could blur the attack and decay of a plucked guitar string.

[Ohm Ivo]

Nou, dan heb ik óf een heel beroerde cd-weergave, die niet boven mp3 uitkomt, óf een geweldig goede mp3-weergave, die cd-kwaliteit haalt. En wat die link betreft; gewoon een commercieel praatje om ons allemaal aan de hi-res te krijgen. Als hi-res al beter zou klinken dan cd, dan komt dat gewoon door een andere remastering, niet door de zogenaamde "hogere resolutie".

Dan vind ik onderstaand artikel aanmerkelijk informatiever:

https://people.xiph.org/~xiphmont/demo/neil-young.html

Overigens ter verduidelijking; ik heb het NIET over internetradio dat in mp3-kwaliteit uitzend. Internetradio klinkt zelfs beroerder dan mijn vroegere Pioneer fm-tuner. De allerbeste die ik heb kunnen vinden (FIP-radio) komt aardig in de buurt.

Spotify e.d. kan ik niet over oordelen, ik heb geen abonnement op een betaalde streamingdienst.

Groet van Evert

[NB]

https://www.radioparadise.com/mx-content.php?

Klinkt prima.

[Ohm Ivo]

Radio Paradise beluister ik via een AAC320 stream via de VLC-player op pc. Het schijnt dat hij voor android al lossless is en dat dat er voor streaming via pc ook aan zit te komen als ik hun commercial mag geloven. Maar voorlopig vind ik RP erg dunnetjes klinken. Dan gaat qua geluidskwaliteit nog steeds mijn voorkeur uit naar FIP.

Groet van Evert

[Ohm Ivo]

Bronnenreis, vervolg 

Mijn laatste posts gingen erover hoe de komst van de Apogee minidac en de verbetering van t brakke mp3 ervoor zorgden dat ik anders tegen digitaal ging aankijken. Nu verder...

Upsampling; ook ik begon eraan... 

Ik was nog steeds bezig om cd beter te krijgen (we zitten hier rond het jaar 2000/2001) en begon me te verdiepen in een voor mij nieuw fenomeen: upsampling. Iets dat begon op te komen als manier om cd-geluid te verbeteren. Intern werkten cd-spelers al lang met OVERsampling, maar nu verschenen er dus losse kastjes die iets soortgelijks deden. Er verschenen artikelen van oa dCS waarin de suggestie gedaan werd dat het upsamplen van 44.1/16bit naar hogere bit/samplerates details tevoorschijn deed komen die in de originele analoge opname wel zaten, maar bij de omzetting naar redbook cd verloren gingen. Dwz, als ik me goed herinner; ik heb het over de jaren rond 2001 en ik heb die artikelen niet meer teruggevonden. Ik vond het n sterk verhaal (oftewel, het leek me sterk dat het zo simpel in elkaar stak; upsamplen zou verloren gewaande details weer tevoorschijn toveren). Maar ondertussen groeide de markt van allerlei upsamplers en herclockers. De Monarchy DIP en andere upsamplers/herclockers en upsampling-dacs kwamen op de markt en het leek me op zijn minst iets om te proberen. 

De Apogee kan tot 24bit/192kHz aan, maar ik kon alleen maar 16bit/44.1kHz aanbieden en dat vond ik wat karig. Benieuwd als ik was naar het effect van upsampling, de peperdure upsampler van het merk dCS indachtig, kocht ik in 2006 een Behringer Ultramatch SRC 24/96. Zie foto's.

Niet echt de allure van een dCS Purcell van 7400 euro; de Behringer kostte slechts 140 euro en als hij niet beviel kon ik hem altijd nog op n verkoopsite zetten. Aanvankelijk dacht ik idd enig verschil te horen tussen 16/44 en 24/96 (hoger kan de upsampler niet) dus het apparaat bleef. Later heb ik vastgesteld dat ik toch geen verschil hoor (als ik niet zelf schakelde tussen de diverse samplerates en/of bitdieptes was ik het spoor snel bijster)., maar sindsdien fungeert de Upsampler als handig schakelcentrum. Je kan er drie digitale bronnen op aansluiten en herklokken en/of upsamplen. Daarnaast heeft hij nog een theoretisch voordeel: dankzij de upsampling werkt mijn (in 2014 aangeschafte) Behringer UltraCurve-Pro roomcorrector ook in 24bit/96kHz. Hogere resolutie heeft bij digitale bewerkingen (eq) wel een voordeel tov 16bit/44.1kHz.

(over roomcorrection wil ik ook nog wat posten. Komt later)

Anno 2018 ben ik nog steeds blij met de upsampler. Als hij kapot zou gaan, zou ik er weer eentje aanschaffen. Hij heeft ook AD/DA conversie, maar ik heb nu geen analoge bronnen meer.

Toen rond 2011 de externe voeding van de Apogee er de brui aan gaf, leek ik even dacloos te zijn. Gelukkig niet, in de Behringer upsampler zit ook een dac. Die klonk bij lange na niet zo strak en diep als de Minidac, maar wel beter dan die in de standaard Marantz cd-67OSE. Ach, voor die tien dagen was er goed mee te leven. Toen had ik weer een nieuwe voeding voor de Minidac...

Groet van Evert