De speakerreis is gedaan, het rijtje versterkers is ook al genoemd. Ga ik nu berichten over de bronnen. Worden meerdere posts...
Toen ik zelf in 1985 met audio begon (Marantz pm-420 versterker, Marantz Sd-64 casettedeck, BNS E5 speakers), begon ook de cd-speler al ietsje gewoner te worden. Ze waren nog erg prijzig, maar toch begonnen er al nieuwe modellen te komen waarbij de oudere in prijs zakten. De vriend met de Marantzset kocht een Marantz Cd100 (dezelfde als de Philips cd100, maar dan goudkleurig). Dat maakte dat ik ook in aanraking kwam met het verschijnsel cd.
Zodoende kocht ik zelf ook een Marantz, maar dan wel een nieuwere (en luxere) generatie. Het werd de Marantz cd-84, gekocht circa een half jaar na aanschaf van mijn eerste set. Hoewel hij al in prijs gezakt was, kostte hij nog steeds maar liefst 1498 gulden (was afgeprijst van 1698). Dat zal september 1985 geweest zijn. Die 84 was een stoere bak, met een gietmetalen loopwerk en een geheel metalen lade, die aangedreven werd door een enorm sterke motor. De cd84 zat ook helemaal stampvol elektronica.
Schijfjes waren toen nog zeldzaam en duur, dus behielp ik me vooral met diverse fonotheken in Heerlen en Kerkrade. Dan gingen we op vrijdagmiddag met een stel vrienden, na school, op de fiets vanuit Gulpen een hele ronde afleggen om cd's te scoren en die vervolgens op casette te zetten. Elke drie weken, want dat was de uitleentermijn.
Aanvankelijk was ik onder de indruk van cd, het kraakvrije, het gemak, vooral bij electronische muziek (Jarre, Vangelis) maar toch begon er iets te knagen. Stelselmatig klonken nummers anders dan in mijn herinnering van de radio of van de lp's van mijn oudere broers. De aard van de klank was ook altijd hetzelfde; hard en scherp. Ik kan me nog herinneren dat ik een verzamel-cd van Blondie terug naar de winkel had gebracht; onbeluisterbaar.
Langzaam aan begon ik richting een draaitafel te lonken. Aanvankelijk wilde ik de stoere Technics SL1200mk2 kopen, maar die S-arm vertrouwde ik niet zo. Ik vermoedde dat rechte armen te prefereren zijn boven S-vormige, maar ik weet niet (meer) waarom ik dat dacht. Ook kreeg ik niet zo duidelijk welk element nou goed bij die Technics zou passen, en het bekende Stanton dj-element leek mij voor hifi-doeleinden ook niet het laatste woord. Bij Stassen raadde ze me zonder meer aan om een Thorens te kopen. En laten zij nou net een mooie aanbieding hebben: Thorens TD320mk2 met TP-90 arm en Denon DL103 mc-element voor 1148 guldentjes. Die kocht ik in 1990. Als versterker had ik toen een Marantz pm-84mk2, waarin een uitstekende phonotrap zat (voor zowel mm als mc). Dat klonk geweldig! Toen ik jaren later een nieuw element wilde hebben, ben ik in Nijmegen (waar ik toen woonde na mijn afstuderen) naar Mijn Hifi gegaan en gezegd: "mijn denon element is op. Ik wil hetzelfde geluidskarakter, maar dan beter". Waarop Mijnhifi meteen aanraadde om de Denon DL304 te nemen. Zo geschiedde. Wauw, een goudkleurige headshell en een individueel testrapportje, waarin stond dat dit element tot 80kHz ging (als ik me goed herinner...). En inderdaad, de 304 klonk nog beter dan de 103! Daar kon cd totaal niet aan tippen. Bijkomend voordeel was dat er in Nijmegen en Arnhem behoorlijk wat zaakjes waren met 2e-hands platen. Soms kocht ik er wel 15 tegelijk.
In 1998 begon mijn Marantz cd-84 na bijna 14 jaar trouwe dienst raar te doen; 1 kanaal gaf alleen nog bliepjes en kraakjes. Het correspondeerde nog wel enigszins met de muziek. Misschien was het te repareren, maar ik vond het niet meer de moeite; wilde weleens wat van een nieuwere generatie. Eens kijken hoezeer de nieuwe generaties cd-spelers verbeterd zijn. Dat zou sowieso weer een Marantz worden, want die hadden goede foutcorrectie. Ik was totdantoe nogal wat Denonspelers tegengekomen ( 4 stuks, bij vrienden en bekenden) die allemaal nogal gemakkelijk oversloegen, zelfs bij kleine beschadigingen of ongerechtigheden op de cd. Overslaan deed de Marantz nooit, tenzij het een vette kras was die in het audiospoor liep. Philipsapparaten vond (en vind) ik ronduit lelijk dus kwamen niet in aanmerking.
In het Duitse hifiblad Stereo verscheen in 1998 een review van de nieuwe Marantz cd-67mk2 OSE (blijf het een rare naam vinden). Fijn, ik zag meteen dat dit apparaat ook weer die 0-9 toetsen had voor snelle nummertoegang. Nog een jaartje gewacht tot hij in prijs gezakt was en toen voor 900 pieken gekocht bij HifiCenter Video te Nijmegen (ik studeerde toen in die stad). Wat erg prettig was aan die 67 was/is dat de meeste toetsen ook nog op het apparaat zelf zitten ipv alleen maar op de afstandbediening. Die hinderlijke trend om steeds meer functies van apparaten naar de afstandbediening te verhuizen was toen al in volle gang.
Die 67 OSE klonk duidelijk beter dan de cd-84, dus de techniek was inderdaad verbeterd (en goedkoper geworden) in de nieuwere generatie. Een vriend kwam langs met de dac94 (losse dac die bij de Marantz cd94 hoort). De 67 was goedkoper, en recenter, en klonk precies hetzelfde als dac94. Een stukje beter dan de 84, maar aan lp kon het nog totaal niet tippen. Wel heeft de 67 minder allure, met zijn plastic laatje en elastieken loopwerk, maar na 19 jaar doet hij het nog steeds...
dat was het eerste deel...
Groet van Evert
