Ik heb een beste tijd met deze vraag in mijn achterhoofd gezeten en ik ga nu toch eens vragen wat jullie ervan denken.
Toen ik met mijn oude PM6010ose en CD6000ose bij een hifi zaak was om eens een Totem luidspreker te beluisteren (Arro & Raimaker) was ik zeer te spreken van de klank en de eenvoud waarmee het geluid schijnbaar werd weergegeven. Heel natuurlijk en mooi. Maar was niet ECHT onder de indruk.
na een paar uurtjes diverse muziek luisteren, waaronder Eric Clapton unplugged, een CD waarvah ik dacht dat deze bekend staat om zijn goede opname, Hebben de verkoper en ik de boel afgekoppeld en ging de rainmaker aan de demoset (Cambridge x40 huppeldepup amp+cd speler. Prijskaartje, grofweg €2000,-).
We spraken nog wat over de luidsprekers en diverse opties met stands enzo, terwijl een Jazz achtige cd op de achtergrond speelde.
Van wat ik toen hoorde, en "zag", was ik diep onder de indruk. Zonder inspanning kon ik een driedemensionaal beeld creeren van de band, en alles leek ECHT.
Als men beweerd dat versterkers niet blind van elkaar te onderscheiden zijn. Hoe kwam dan deze klap naar aarde? In verhouding klonk mijn toenmalige 6xxxOSE set vlak, en zelfs mijn huidige 7001set klinkt in verhouding vlak.
Waardoor wordt dit veroorzaakt. Wat is het component, of de keten wat zo'n "echt" beeld creëerd?
Ik ben zeer benieuwd wat marantzluisteraars hiervan vinden.