Het boeit me eigenlijk niks hoe het bedoeld was in de studio of wat. Als ik op mijn bank zit en ik doe mijn ogen dicht klinkt het alsof ik zelf in die rokerige jazzclub zit, of bij een live concert van een fijne band, of alsof ik zit te luisteren naar het strijkkwartet tijdens een soiree op een landgoed.
Het is uiteindelijk allemaal nep, een reproductie, een wat slap aftreksel van "the real thing", maar ik hoef de deur niet uit, maak zelf de lekkerste koffie met mijn pistonmachientje en een lekkere whisky uit mijn uitgelezen selectie. Kortom, als het voor jou lekker klinkt is het goed, de rest is allemaal fetisjisme. Het heeft weinig zin om een werkelijkheid die nooit was te reproduceren, het blijft een opgewarmd lijk
