NB: XLR-kabels worden ook gebruikt voor digitale AES/EBU signalen, waarbij 110 ohm kabel wordt gebruikt. (SPDIF-kabel is 75 ohm). Het gaat in dit topic uitsluitend om analoge XLR-aansluitingen.
Ik had verwacht dat er op de wikipedia wel een vollediger en kloppender beschrijving zou zijn. Moet nodig eens geupdate. Of was het een klein stukje ge-copy/paste? Zo is zijn de pinout verschillen tussen EU en USA wel een wijd verbreid verhaal, maar in de 17 jaar dat ik geluidstechnicus ben, ben ik er nog steeds geen USA-variant tegen gekomen. Maar goed, als je met apparatuur van de jaren 70 en daarvoor werkt, zou je er inderdaad nog wel eens mee te maken kunnen krijgen. Inmiddels heeft de AES (audio engineering society) pen1=massa pen 2 =+signaal pen3=-signaal per 1995 als standaard aangeduid. Fabrikanten dienen zich hier sindsdien aan te houden.
XLR is de aanduiding voor een type connector dat het mogelijk maakt om een zogenaamde gebalanceerde verbinding te leggen tussen een audiobron en andere apparatuur. Hiervoor dienen beide apparaten te beschikken over een gebalanceerde aansluiting. Dit kan met XLR, maar ook 3-polige jack-connectoren komen voor.
De verbinding maakt gebruik van noise-cancelling middels tegenfase. Dat houdt in dat op pen 2 het signaal loopt, pen 1 de massa voert en pen 3 alle stoorsignalen en ruis die op pen 2 zit, maar dan in tegenfase. Het resultaat is een signaaloverdracht met minimale ruis en vervorming. Het resultaat resulteert in een groter dynamisch bereik dat zo goed als vrij van ruis is. Dit wordt ook wel omschreven als een "lagere ruisvloer".
Op zich is deze methode de beste manier om apparatuur met elkaar te verbinden, mits de gebruikte schakelingen goed zijn ontworpen/uitgevoerd. De beste gebalanceerde schakelingen maken gebruik van een balanceertrafo. Kosten van zo'n schakeling zijn ongeveer € 50 euro per apparaat. Dit is dan ook de reden dat dit bij de meeste consumentenapparaten niet is ingebouwd, m.u.v. enkele high-end apparaten. Professionele apparaten zijn bijna altijd met gebalanceerde aansluitingen uitgerust om altijd met een zo hoog mogelijke signaalkwaliteit te kunnen werken. Dit geldt voor zowel korte verbindingen in een rack, als lange verbindingen. In een goeie balanceerschakeling wordt ook de impendantie gestandariseerd. Dure interlinks worden door gebalanceerde aansluitingen in de schaduw gezet.
Maar let op: Ook hier wordt weleens bezuinigd op de schakeling. I.p.v. van een balanceertrafo worden dan slechts 1 of 2 IC's gebruikt. Resultaat is dan wel ruisarm, maar niet lineair. Dit kan een reden zijn voor een 'kil geluid' zoals iemands ervaring hierboven. Er is de laatste jaren overigens hard gewerkt aan balanceerschakelingen zonder trafo die net zo goed zijn of beter. En er zijn er die ontzettend goed zijn. Goed genoeg om toe te passen, daar ze nog steeds beter presteren dan een ongebalanceerde variant. Ik vind dit een positieve ontwikkeling, omdat door de lagere kosten hiervan t.o.v. de trafoversie gebalanceerde aansluitingen wellicht nog eens doordringen in de home-audio. Obstakel blijft dan nog de XLR-connector die, vanwege zijn afmetingen, niet altijd op de achterkant van de behuizing een plekje kan krijgen.
Let op 2: Als je ergens in je keten van gebalanceerd naar ongebalanceerd gaat zijn de pennen anders aan gesloten dan wanneer je de andere richting opgaat. Voor een betrouwbare signaaloverdracht met een minimum aan kwaliteitsvermindering/storing is dit cruciaal. De manier waarop dit moet gebeuren is afhankelijk van de manier waarop de massa (op beide apparaten afzonderlijk) door de fabrikant in de schakeling is opgenomen.
Ik zal later eens wat schema's posten voor mensen die in- en/of uitgangen zelf zouden willen balanceren en ook de correcte aansluitschema's voor bal->unbal en vice versa.
