DE CLOWN, DE VIKING EN DE CLASSICUS.
Concertserie Amsterdam Sinfonietta, seizoen 12/13, 3/6.
Gisterenavond een concert bijgewoond van de Amsterdam Sinfonietta in de Stadsgehoorzaal alhier. (Een 'andere' impressie in "Cor's waan... ) Op het programma stonden: Concert voor klavier en orkest in G Hob. XVIII Nr. 4 (ca. 1770) van Joseph Haydn; Concert voor piano, trompet en strijkorkest in c opus 35 (1933) van Dmitri Sjostakovitsj - pauze - Strijkkwartet Nr. 1 in g opus 27 (1877-1878) van Edward Grieg.
Alvorens het eigenlijke concert begint is er altijd om 19:30 een inleiding (€5,00 incl. koffie of thee), vaak met de solist(en) en/of leden van het ensemble. Dit keer schoven de solisten Déjan Lasicz (p) en Wim van Hasselt (t) aan, vergezeld van A.S. violiste Diet Tilanus. De voertaal in het eerste kwartier was Engels en in zijn totaliteit duurde de in inleiding 2×±15 minuten.
Voor aanvang (20:15) had ik aanvankelijk een zitplaats aan de rand van de zaal, maar omdat een dame graag bij de rest van haar gezelschap wilde voegen ruilde wij van plaats, zodat ik ongeveer in het, ideale (sweetspot), midden van zal kwam te zitten.
De Haydn was aan de tamme kant: solist vlamde niet echt. In de Sjostakovitsj was de pianist meer en beter op dreef, mede aangespoord door een meer dan goed spelende co-solist Wim van Hasselt (solotrompetist v/h Kon. Concertgeb. Ork.). Een gloedvolle uitvoering die mij bij tijd en wijlen kippevelmomenten bezorgde. Een staande ovatie van minimaal vijf minuten vormde het resultaat. Na de pauze een ongenerrde Grieg; deze zat de A.S. nog niet lekker in de vingers: In dem Beschränkung zeigt jemand sich der Meister. Bij vlagen teder, maar al te vaak te diep en overenthousiast doorhalend op de g-snaar. (Sorry Willem (de Bordes): dit kan en moet beter.) Hoewel deze apotheose een staande ovatie uitlokte en beloond werd met een (voor mij onbekend) encore keerde ik met gemengde gevoelens huiswaarts.
P.S. Nog één anecdote: omdat ik op dat moment zo met mijn gedachten ergens anders was dan bij de muziek was, zette ik abusievelijk tussen het na afloop van het derde deel al het applaus in voor de Grieg, terwijl er vier delen te spelen zijn. Sommigen volgden mij in deze domme actie. Ik had voor een tijdje het schaamrood om de kaken en ik dacht: "Sorry Candy (Thompson - concertmeester),
me!"
, Cor.
