Ik zal een poging wagen om het vanuit mijn perspectief te beschrijven.
Vroeger toen ik begon met stereo geluid (in de beginjaren '70 ) was het zo dat ik op papier de specs zat te vergelijken omdat ik me geen dure spullen kon veroorloven.
De HiFi gids bevatte alle dure modellen en die waren daarom de referentie, want wat zo duur was moest ook wel heel erg goed zijn.
Dus als er een verschil was in THD van 0,003 % dan was de versterker met de laagste waarde automatisch de betere.
En uiteraard waren meer Watts per kanaal altijd het beste!
Hetzelfde gold voor luidsprekers: Hoe meer rendement per ingepompte Watt op 1 meter afstand met 1Khz des te beter ze moesten zijn.
Daardoor ontstond er bij mij automatisch het idee dat de betere of beste installatie ook wel veel harder moest kunnen spelen zonder te vervormen.
Want mijn eigen setje vervormde zodra ik het op een hoog volume speelde.
Dit vooroordeel is er lang ingebleven, tot ik in aanraking kwam met spullen die niet al te hard hoefden te spelen en me toch wisten te raken omdat het geluid zo levensecht klonk. Het echte High-End gevoel zeg maar.
Daar ben ik door de jaren steeds wat verder mee gegaan, maar toch komt af en toe nog steeds dat oude vooroordeel om de hoek kijken waarbij je de volumeknop net zover openzet dat je de muziek ook in je lijf voelt.
Zelfs na de aankoop van mijn Kappa's 8.2I kwam dat stiekem weer terug, omdat ze een heel stuk harder konden dan de Magnepans 1.5 QR die ik daarvoor had.
Inmiddels ben ik er allang achter dat je verschillende set-ups nodig zou hebben om verschillende soorten muziek goed te kunnen weergeven en dat je van geluk mag spreken als je een compromis weet te vinden waar je voor het grootste deel van de tijd tevreden mee bent.
Bij de Kappa's lag het accent ongewild weer meer op hard en intens, terwijl ik nu merk dat ik bij de Renaissances juist weer de andere kant opga, waarbij detaillering het belangrijkste is en hard spelen eigenlijk het plezier in het luisteren bij sommige stukken muziek enigszins wegneemt.
Bij het kopen van mijn CD12 was ik in de gelegenheid om bij Ed naar zijn Sonus Faber Guarneris te luisteren en ik was zeker onder de indruk van het prachtige en intieme beeld wat deze luidsprekers neer wisten te zetten.
Ed vertelde ook dat de speakers niet geschikt waren om hard mee te knallen maar dat ze juist een heel levensecht beeld neer konden zetten op een normaal volume.
En daarin had hij helemaal gelijk want ik was in de voorbije periode met de voor mij nieuwe Renaissances achter hetzelfde gekomen.
Dus trek ik daaruit voor mezelf de conclusie dat duurder vrijwel altijd beter is dan goedkoper (lees: tot een natuurlijker weergave in staat) en dat het dan ook niet zo hard hoeft om de intensiteit van muziek tot in het diepste van je ziel te voelen, tenzij de dynamiek van het muziekstuk dat vereist omdat de componist het zo bedoeld heeft.
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is zo.....
