Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791): Concerts pour Violon et Orchestre Nos. 4 & 5/ St. Paul's Chamber Orchestra o.l.v. Pinchas Zukerman, viool (Sony Music, ©2010).
Mozart is één van de weinige componisten, eigenlijk de enige, die persoonlijk mij letterlijk tot in tranen kan ontroeren en 'freuen'. Dat doet geen enkele ander componist, als dat wel gebeurt zijn zowel de oorzaak en aanleiding eigenlijk buitenmuzikaal, ook bij mijn 'lievelingscomponist' Gustav Mahler (±600 CDs in bezit) of bijvoorbeeld Bach (±200 CDs) kunnen mij niet ontroeren, appeleren slechts alleen maar aan mijn 'mind', niet aan mijn ziel. Ook Bruckner, Brahms, Bernstein, Shostakovich en al die andere knakkers kunnen mij niet verleiden tot enige emotie, behalve dan een intellectueel estethische. Jazz idem. Populaire muziek kan ook ontroeren, maar voor even want het is vaak even simpel als banaal. Echter niet bij W.A. Mozart. Ik kan de speelfilm 'Amadeus' wel dromen. Samen met 'Ben Hur' en, ironischerwijs, 'Sink the Bismarck!' de drie speelfilms die ik vaker dan tien keer heb gezien. Muziek, religie en heldenmoed, zeg maar gerust opoffering en moed zijn de centrale themata in mijn bestaan, al zijn die natuurlijk in werkelijkheid hoogst onwaarschijnlijk.
