Who's 'Next': de enige CD van de (nog) in mijn bezit. Het eerste rockalbum waar de synthsizer (A.R.P. en VCS3) als gebruikt werd om structuur aan te brengen binnen i.p.v. een laagje glans over de muziek, in dat opzicht was 'Who's Next' ook pionierswerk. Het was ook de plaat, waarop drummer Keith Moon ritmevaster en preciezer het hout hanteerde. Waarschijnlijk het beste album wat The Who heeft nagelaten, beter dan 'Tommy' en 'Quadrophenia', naar mijn bescheiden mening. Ook aan deze plaat kleven herinneringen: Amor die nodeloos en vruchteloos mijn hoofd op hol bracht in de zomer van '71. Kocht al zeer jong progressief vinyl ('70) of ruige rock (C.C.R. '69). Amper van de lagere school of het was raak: een serieuze, levenslange hobby werd geboren in de schoolbanken van de brugklas van het voortgezet onderwijs. Amper een brugpieper of het virus infecteerde mij. Had op gegeven moment al snel bijna alles van de Creedence Clearwater Revival, mijn eerste muzikale helden. Spaargeld had ik niet, maar muziek... Al spoedig een krantenwijk 'und Jetzt gang loss'. Na C.C.R. de progrock, 'Lucky Man' van Emerson, Lake & Palmer was de eerste stap. Klassiek en jazz kwamen wat later binnen mijn gehoor bereik, aanvankelijk aan de hand van schenkingen, later in het CD-tijdperk de revitalisator van een hobby op dood spoor. Musica est..., een motto, dat meer met zich meebracht dan muziek alleen: 'a real fire starter, that ignites mind and soul', dat soms meer dan verdraaglijk was.
