Afgelopen vrijdagmiddag heb ik ook een onverwacht/ongepland bezoek aan Leo gebracht. Zoals velen voor mij begonnen we met de koffie en te praten over van alles, waarbij we erachter kwamen dat de wereld toch vrij klein is!
Leo had de set al zachtjes aanstaan en ik had soms wel moeite me op het gesprek te concentreren. De Dyn´s bleven maar lonken
Zelf ben ik al vanaf het begin fan van Dynaudio, heb ze alleen nooit zelf aangeschaft (wilde zelf de contour 1.3 toendertijd hebben).
Wat mij al tijdens de koffie opviel was de enorme rust in de set, en hoe mooi de stemmen naar voren werden gebracht (geaccentueerd). Je herkent direct het kenmerkende geluid van de Dyn´s (oftewel, enorm neutraal), met het vleugje warmte van de Accu´s. Hetzelfde klankbeeld dat ik ook ongeveer ervaarde met de PM95 in mijn set (de PM95 was meen ik wel een vleugje warmer).
Ik was erg benieuwd hoe de set het onder een compleet andere belasting zouden doen. Ik heb inmiddels ervaren dat stevige progmetal het een set enorm moeilijk kan maken. Dat is mede de reden waarom de PM95 eruit is gegaan en er een veel neutralere Rotel voor terug is gekomen. Qua stemmen (singer-songwriter, jazz) ging ik er qua beleving iets op achteruit, qua metal enorm op vooruit. Het geluid in het midden gebied kon namelijk vollopen.
Bij Leo daarom maar het nummer Count Of Tuscany van Dreamtheater in de speler gedaan. Vervolgens standje buren pesten en genieten maar!
Wat opviel is de enorme resolutie die de set biedt. Ik heb zelfs een Q-sound achtig effect gehoord die ik thuis nog niet ervaren heb
De dynamiek is erg goed en het laag heel gecontroleerd (gaat niet bonken of boemen). Ik werd in elk geval de muziek ingetrokken! Heel af en toe merkte ik een wat te vol middengebied, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben.
Daarna was Avenged Sevenfold aan de beurt met Nightmare. Wederom een enorme wall of sound, waarin de essentie van het verhaal mooi gebracht werd. Er is op deze cd gespeeld met de opname om stemmen soms surrealistisch te plaatsen om het effect te versterken, en dat kwam mooi over. Het laag was wederom strak, de drums spatten eraf (Portnoy) met enorme dynamiek. Een tikkeltje warm geluid, maar met grote resolutie.
Wat mij opviel was dat er een behoorlijke rinkelink te horen was indien er met kracht hoge tonen werden geproduceerd. Ik vermoedde dat dit te wijten was aan glas, wat er voldoende in de woning aanwezig is (raampartij achter en links van de luisterpositie) en de salontafels.
Nadat we de salontafels opzij plaatsten, werd het hoog veel mooier, de rinkelink was grotendeels weg, waardoor je nog meer informatie doorkreeg. Een vloerkleed zou mogelijk ook nog verbetering opleveren (ze hebben een staal liggen van een mooi kleed, alleen rol je dan wel de salontafels moeilijk weg).
Vervolgens hebben we weer een cd van Leo gepakt, namelijk
Wow, wat een dynamiek, wat een laag en wat een mooie aftekening van de instrumenten! Het vleugje warmte in de set tilt de muziek naar een hoger plan en maakt het erg meeslepend
De tijd was te kort, ik moest namelijk echt weg (de tijd vloog). Het was erg gezellig, en de muziek was om van te genieten. Ik kom dichterbij Leo en oa Rob te werken, hopelijk krijg ik zo ook meer tijd om wat bij anderen op bezoek te gaan.
Ow, en mijn puntjes van kritiek? Geneuzel in de marge en gedeeltelijk smaakafhankelijk. Lijkt wat uitvergroot in letters, maar dat mag zo niet opgevat worden!
