Zo, dat waren intensieve, maar ook erg leuke audio-dagen. Geen ABX-test, maar mijn subjectieve indrukken na langdurig luisteren naar muziek die ik al zeer lang ken.
De laatste paar jaar was ik langzaamaan steeds nieuwsgieriger geworden naar de geluidskwaliteit van PA-versterkers. Dat komt vooral ook omdat 2 jaar geleden (geloof ik) mijn Marantz PM-14 stuk ging waardoor ik, wachtend tot hij gerepareerd was, een tijdje met een 40 jaar oude Pioneer van 2x40W moest draaien. En dat klonk niet eens veel slechter.
Dus, de Crown aangesloten en een paar dagen laten spelen. Niet om het apparaat in te spelen, maar mijzelf. Bovendien had ik in het begin niet het zitvlees om er eens goed voor te gaan zitten. De eerste dagen alleen internetradio (Radio Paradise, FIP, Radio 1) op de achtergrond, ik heb sowieso vaak de radio aan. Ik had vaag het idee dat de Crown iets helderder klonk dan de Marantz, een lichte benadrukking in het hoog, maar geen scherp randje. Dat wekte verwachtingen van meer scherpte bij bepaalde nummers waar al scherpte inzit (jaren 80, Gladiator soundtrack bijvoorbeeld)...
Bij basheavy muziek bleek vrij duidelijk dat de Crown krachtiger is, dwz méér volume en tegelijkertijd strakker dan de Marantz. Voorbeelden zijn Orgelconcert (Camille Saint-Saëns), Love Beat (Art of Noise), Life (uit de film Prometheus), delen uit The Planets (Gustav von Holst).
Bij muziek van Biosphere bleek het verschil wel erg groot, resulterend in het meetrillen van voorwerpen die bovenop de linkerspeaker staan; dat heb ik echt nog nooit meegemaakt. Bij Kraftwerk en Sphongle waren de klappen harder en strakker. Ik kreeg de neiging om de PEQ in de RME Adi-2 dac bij te regelen maar heb dat niet gedaan.
Tis niet te geloven hoeveel kracht en macht er uit de Crown komt. Bij de soundtrack van Gladiator verwachtte ik dus een überbas gecombineerd met toegnomen scherpte in het hoog, maar dat bleek heel anders uit te pakken. De bas bleek veel strakker en wat ingetogener, het hoog ook meer ingetogen, waardoor de muziek eigenlijk vrij normaal klonk. Ik blijf het een rare opname vinden. De dynamiek was enorm!
Ook bij film kijken heeft de Crown zijn kwalteiten moeten tonen. Het bleek dat bij Hollywoodfilms minder vet en zwaar, maar wel strakker en dieper doorklinkende ultrabassen te horen waren. Klappen en zware ontploffingen, die op de Marantz indrukwekkend klonken, waren nu om bang van te worden. Het leek wel of er 3 buttkickers in de luisterbank waren ingebouwd!
Maar het is niet alles goud dat er blinkt...
Bij klassiek (o.a. On the steppes of central Asia van Borodin, The lark ascending van Vaughan-Williams, het eerder genoemde orgelconcert) blijkt de Crown wat minder ruimtelijk te klinken en wat details te laten liggen, waardoor hij wat zakelijker klinkt. De muziekwerken pakten me daardoor wat minder. Ook Kraftwerk klonk wat minder romig-vet en ook de (kunstmatig gemanipuleerde) ruimtelijkheid was minder. De Marantz geeft meer "sfeer". De Crown klinkt wat minder lekker, waarbij ik niet weet of de Crown iets weglaat of de Marantz iets toevoegt.
Inmiddels is de Crown afgekoppeld en staat de Marantz weer in de set te spelen.
Indien ik op mijn set alléén maar films zou kijken, dan zou mijn voorkeur zondermeer naar de Crown uitgaan. De iets mindere ruimtelijkheid is echt niet storend bij film. Echt niet normaal wat de Crown biedt voor een miezerige 361 euro inclusief verzending. Maar uiteindelijk hou ik de Marantz en gaat de Crown naar de yogaruimte van mijn vrouw, waar hij een paartje Dynaudio Contour 1.1 mag laten zweten op dansavonden (op kleine schaal)...
De adviesprijs van de Marantz was destijds 6000 gulden (ik betaalde 3500), de verkoopprijs van de Crown is thans 369 euro. Dus wat prijs/kwaliteitverhouding betreft is de Crown de overduidelijke winnaar. Maar het is de Marantz die blijft.
Een leerzame ervaring!
Groet van Evert
