Rachmaninov: Isle of the Dead/ Symphony No. 3 - BBC National Orchestra of Wales o.l.v. Tadaaki Otaka (Nimbus, (P)1992).
Voor sommigen is het symfonisch gedicht 'Isle of the Dead' het mooiste in zijn soort. Ruim 20 minuten lang een donkere, aanzwellende spanning, die ontaard in een zinderende climax. Prachtig! Deze uitvoering is dan ook geweldig goed getroffen. Otaaka neemt het tempo mooi traag en bouwt het geheel zeer fraai op met een coda als een troostend en berustend slotakkoord.
De uitvoering van de derde symfonie is ook van een bovengemiddeld niveau. De BBC-orkesten zijn sowieso een toonbeeld van vakmanschap en continuïteit. Daar kan men in Nederland, zeker na de kaalslag bij het MCO, een dikke punt aan zuigen. In de Brits en Amerikaanse muziekpers wordt smalend over het Nederlands overheidsbeleid t.a.v. de kunsten in het algemeen en het orkestbestel in het bijzonder gesproken. Nederland is samen met Italië koploper op het gebied van orkestensloop, ondanks het feit dat Nederland één van de landen is die een gematigde economische crisis doormaakt i.v.g. met vele andere landen. Landen waar de crisis veel harder heeft toegslagen houden in verhouding hun kunsten- en orkestenbestel wel overeind. Nederland maakt i.v.g. met de rest van Europa maar een zielige indruk, ondanks de particuliere welstand. Nederland geeft een vermogen uit aan het protserige Rijksmuseum en het overgewaardeerde Koninklijk Concertgebouw Orkest, maar verwaarloost en elimineert de muzikale potentie van de omroeporkesten en die van de orkesten in de regio. Orkesten zijn er niet alleen voor de elite. Juist doordat er minder orkesten zijn en de subsidies voor hen teruggeschroefd zijn zijn de toegangskaarten dusdanig veel hoger geworden dat het nu zeker geen muziek voor de miljoenen is, maar slechts alleen maar voor de happy few. EUR 65,00 (excl.) voor een toegangskaartje voor een concert van het KCO kunnen zich maar weinigen veroorloven. En ik behoor niet tot die weinigen met een zakgeld van EUR 75,00 p.m., dat door de overheidsbezuiningen en inflatie ook nog eens stevig onder druk staat. Hoezo zijn de kunsten voor een ieder toegankelijk? Niet dat ik persoonlijk de behoefte heb om een concert van bijvoorbeeld het KCO bij te wonen, maar je zal maar als Wajonger dat wel hebben, nu, dat heb je reëel probleem. Als ontvanger van alleen maar bijstand kun je een maandelijks concertbezoek helemaal wel vergeten, en het lijkt mij stug dat er binnen deze groep onfortuinlijken geen liefhebbers van dat orkest zijn. Dan breek ik graag een lans voor de toegankelijkheid van dergelijke concerten in het toenmalige Oostblok. Daar was het voor iedereen financieel mogelijk om regelmatig een toporkest in concertzaal te horen spelen d.m.v. lijvelijke bijwoning ervan. Tevens was de toegankelijkheid van het muziekonderwijs gegarandeerd en stond dat op topniveau. Hierbij houden de voordelen van het leven in het toenmalige Oostblok wel op, maar ik bedoel maar, onmogelijk is het dus niet, algemene toegankelijkheid der muzikale kunsten. Waar een wil is een weg. Hier in Nederland is er steeds meer sprake van onwil in dat opzicht. Muziek is een stiefkind geworden. Hoelang durft de Nederlandse overheid zich nog de hoedster der kunsten te noemen?
