The Musical Fidelity V-CAN has arrived yesterday! (Test en review volgen hier.)..............En topichoofd aangepast.
De eerste indrukken...
(Negatieve omstandigheid: stevig oorsuizen t.g.v. tinnitus/rechts).
De opstelling is als volgt: De V-CAN is direct (met een goede IC) aangesloten op de SA8003. De SA8400 fungeerd als CD-bron voor de PM7200 etc.
De eerste CD (Porcupine Tree: 'Fear of a Blank Planet', Road Runner, (C)2007) is met goed gevog via de V-CAN beluisterd. Nu luister ik naar Rachmaninov's Pianoconcerten Nrs. 3 & 4/ Vladimir Ashkenazy/ Philipe Entremont/ The Philadelphia Orchestra/ Eugene Ormandy (Columbia, (P)1976 & (P)1963/ SONY DSD, (C)2010.
Het middengebied is nu bij de Beyer DT880/ 600 Ohm veel duidelijker en helderder. Overall valt er meer detail waar te nemen. Ook in het laag is er meer detail: klinkt meer gearticuleerder. Alles klinkt ook veel ruimtelijker. Tevens valt er ook een betere ataque waar te nemen, iets waar men in What Hifi? de DT880 verwijt nl. te weinig in dat opzicht. De DT880 gedraagt zich nu geluidskarakter veel meer richting de HD800 (compleet met EUR 1200,00 hoofdamp), die ik heb mogen beluisteren bij een locale hifiboer.
Ja, een echte aanwinst deze V-CAN. Alleen vraag ik mij af waar hij bij een moderne versterker aangesloten moet worden, die deze geen ouderwetse "Tape Out"-lijnuitgang meer heeft. Ik zal het Thanatos, de huidige eigenaar, bevragen. (En gedaan per PM.)