Zal zelf ook even een en ander neerzetten zodat het allemaal wat duidelijker word.
Nadat Harry eerst even mijn set(s) had bewonderd, heb ik snel de eerste CD in de lade van de DX 6890 gedaan.
Deze heb ik inmiddels aangesloten staan op mijn M588-f eindbak via de variabele ongebalanceerde uitgang.
Aangezien ik bij mijn bezoek aan Harry getrakteerd werd op de muziek van
Gregory Porter was de CD
Water ook mijn eerste keuze.
Voor Harry leek me het wel prettig om de luisterervaring tussen wat hij thuis heeft staan en datgene wat ik thuis heb staan, te kunnen vergelijken met een CD waarvan ik weet dat hij hem zelf ook vaak draait.
Vrij snel zag ik aan zijn brede glimlach dat het qua beleving wel goed zat.
Ik kreeg complimenten over het strakke en droge laag en de sprankelende weergave van de hi-hat en de piano naast de stem van Gregory Porter.
Voor Harry klopte alles en na volop genietend een nummer beluisterd te hebben wisselde ik van CD.
Omdat ik bij mijn bezoek aan Harry de CD
Amused to Death van
Roger Waters had meegenomen en het daarmee niet helemaal goed ging (te veel laag en het dichtlopen in het middengebied van het geluidsbeeld bij de wat steviger stukken) wilde ik graag weten wat hij van deze CD op mijn Onkyo set vond.
Qua laag zat het wel goed, maar al snel merkte ik dat Harry toch niet helemaal gelukkig was met de weergave van deze CD.
In het middengebied was er iets waar hij niet helemaal zijn vinger op kon leggen, maar bij sommige stukken was het niet helemaal optimaal in zijn oren.
We hebben de CD nog even wat verder verkend en daaruit bleek dat er hier en daar wat kleine zwakheden zitten in de opnames.
Bij 'Three Wishes' bijvoorbeeld is er als de geest voor de eerste keer praat 4 keer een sublaag toegevoegd om een extra effect te krijgen.
3 keer is dat goed gedaan maar bij de 4e keer is het net over het randje en dat hoor je als een soort van dreun.
En zo zijn er nog wat dingen te vinden waarvan Harry en ik van mening zijn dat het net niet helemaal goed is.
Het nadeel daarvan is dat je dat op mijn Onkyo set heel goed kunt horen want ik weet inmiddels al wel dat deze set heel erg analytisch is met name in het midden en hoog gebied.
Dat komt omdat de DX6890 gebruikt maakt van een dubbele TDA1547 DAC en bitstream (zoals in de CD11 LE) die in vergelijking met de 16-bits TDA1541-S1 uit de PM95 én de CD12LE gewoon wat meer detail laat horen.
En wanneer je dat combineert met de Infinity Renaissance 90's met hun sterke weergave van juist het midden en hoog gebied, dan kan dat als je het niet gewend bent scherp overkomen.
Ik vind het mooi klinken, Harry heeft het liever iets zachter en afgeronder, maar daar kom ik verderop nog op terug.
Eerst was het tijd om over te stappen naar heel iets anders: Kerkorgel en dan met name de Toccata en Fugue in D Klein van J.S.Bach.
Want als je laag wilt horen en ook wilt weten of je de klanken afzonderlijk kunt blijven onderscheiden zonder dat het lijkt alsof alles verzuipt in een overweldigende orgie van bastonen, dan is dat wel het aangewezen stuk muziek.
Buiten dat is het ook nog eens heel erg mooi dus ik legde de CD in de lade en startte vol verwachting de speler.
Ik had dit stuk zelf ook nog niet gehoord op deze set en ik werd niet teleurgesteld.
De CD
Organ Favourites is van
Peter Hurford en het is een DDD opname uit 1981 en 1983 uitgebracht door Decca.
Man, man wat klonk het mooi......ik kreeg er kippenvel van en ook Harry zat volop te genieten.
Uiteraard speel je zoiets met het volume een stukje verder open dan normaal en de illusie dat we in de kerk zaten werd daardoor compleet.
We waren allebei aan het genieten en dat is toch waar het allemaal om gaat.
Na deze CD moest er weer iets heel anders worden beluisterd en ik had gekozen voor de CD
Achterland van
Gerard van Maasakkers.
Het eerste nummer heet 'Dragen" en ik heb het laten afspelen bij de uitvaartdienst van mijn schoonvader omdat het zo perfect wist weer te geven wat wij ongeveer hadden meegemaakt de laatste paar maanden.
Het beeld van deze CD is intiem en na het inzetten van de tekst stond Gerard als het ware in de kamer.
Ook hier was het dus volop genieten en was er ook geen spoor van dat scherpe randje waar Harry zo af en toe last van had.
Tijd voor de volgende CD dan maar weer en ik maakte het spannend door nu over te stappen op gebrande exemplaren waar niet op stond wat er te horen viel.
Ik doe dat vaak, even een CD downen in FLAC en dan snel branden om te kijken of het wat voor me is.
Bevalt het goed dan koop ik het origineel en anders beland de CD op een stapel die eens in de zoveel tijd wordt weggesmeten.
Maar goed, door met het verslag maar weer.
En met
Kate Bush en haar nieuwe album
'The Director's Cut' een album waar ik nu al van weet dat ik het origineel aan ga schaffen.
De zachte stem van Kate en de prachtige manier waarop ze elektronische klanken in haar muziek weet te verwerken zorgen ervoor dat we heerlijk kunnen genieten.
En ook bij het beluisteren van dit album gaat het allemaal nog naar wens en staat het genieten van de muziek voorop.
Maar bij de volgende CD van
Adele (
21) is het meteen weer duidelijk dat een goede opname zoals die van Kate Bush puur luisterplezier en het vergeten om analytisch te luisteren tot gevolg heeft, terwijl deze CD bij zowel mij als Harry onmiddellijk weer een discussie oproept over wat er nu niet zo lekker klinkt.
Harry begint wederom over het middengebied waar hij 'iets' aan hoort maar niet precies kan zeggen wat, en voor mijzelf staat vast dat het aan de mastering van de CD ligt waarom het niet mooi en met vlagen zelfs rauw klinkt.
Juist bij deze CD komt het niet vergevingsgezinde geluid van de Onkyo set in combinatie met de Renaissance 90's weer keihard binnen.
Na een half nummer beluisterd te hebben houden we het dan ook voor gezien en vraag ik aan Harry wat hij in de laatste paar minuten nog wil beluisteren, ervan uitgaande dat hij om 3 uur weer thuis moet zijn.
En tot mijn verrassing antwoord hij vervolgens dat ik me vergis en dat hij nog wel een uurtje tot anderhalf uurtje langer kan blijven......had ik ook moeten weten, maar ik was het vergeten.
Tja, en wat doe je dan als je ineens veel meer tijd hebt: Je sluit dan gewoon de PM95 aan en hangt de CD12 eraan.
Nadat de netkabel en interlink zijn omgelegd en ingeplugd en de Renaissance 90's er ook aan hangen met dikke (5 mm per kern) koperkabel uit de bouwmarkt start ik het spul op.
Als eerste leg ik de CD
'Reality' van
David Bowie in de CD12LE en laat ik Harry kennismaken met een Bowie zoals hij hem niet kent.
Het nummer 'Bring me the Disco King' is dan ook van een kaliber wat Bowie nooit in de Top 10 zal brengen maar wat muzikaal tot zijn hoogstandjes gerekend mag worden.
Binnen een minuut laat Harry me weten dat
dit het geluid is wat hij zo mooi vind.
Het is in zijn oren allemaal nét wat afgeronder en vloeiender in de verdeling van de frequenties.
Het typische Marantz geluid dus, wat je het beste kunt omschrijven als analytisch met een mellow golden geluidskleur.
En toen........tja, het analytische luisteren was ineens gepasseerd station, het duidelijke verschil tussen de analytische en niet vergevingsgezinde Onkyo set-up, welke mijn voorkeur heeft, en de eveneens analytische maar wél vergevingsgezinde en meer mellow sound van de Marantz set-up, die de voorkeur heeft van Harry, was nu vastgesteld en daar hoefden we eigenlijk niet verder meer over te discussiëren.
Nou ja.....we hebben het nog wel kort gehad over een mogelijk verschil in de versterkers en gebruikte luidsprekerkabels, maar ik kon Harry snel uit die droom helpen.
Ik zei hierboven al dat ik nog even terug zou komen op de voorkeur van Harry voor de sound van de Marantz set-up en dat zal ik nu even doen.
Bij een blindtest die ik mijn vrouw een paar dagen eerder had afgenomen, bleek namelijk zonneklaar dat het verschil in sound zich bevond in de CD-spelers die toen beiden aan de PM95 hingen.
Zij vond de CD12LE mooier klinken dan de DX 6890 bij het luisteren naar diverse CD's zonder blinddoek om.
Nou heeft zij niks met High-End stereo en ze kan maar niet begrijpen wat ik er nou leuk aan vind om daar zo mee bezig te zijn. Zij luistert gewoon naar de muziek en verdiept zich niet in de techniek erachter, het gaat er bij haar om dat het mooi klinkt en zij vond de CD12LE
duidelijk mooier klinken.
Toen ik haar dus uitdaagde om ook puur op gehoor de Marantz aan te kunnen wijzen, gaf ze aan dat ze dat wel zou kunnen.
Dus deed ze een blinddoek om en zonder te weten in welke volgorde, mocht ze steeds hetzelfde stukje muziek horen (Bowie met 'Bring me the Disco King') omdat ze zelf aangaf dat ze anders mogelijk het verschil niet zou kunnen horen.
En tot mijn stomme verbazing hoorde ze verschil....sterker nog, ze wist exact te zeggen wanneer ik een andere speler gebruikte.
Het enige vervelende (voor haar) was dat ze het precies omdraaide......
De Onkyo kreeg nu duidelijk de voorkeur en de Marantz was de mindere speler en bij een herhaling gebeurde precies hetzelfde.
Kortom, er is een duidelijk hoorbaar verschil tussen de spelers en dat resulteert in een verschillende sound.
En, zoals ik ook al tegen Harry zei, dat wil niet zeggen dat de ene sound
beter is dan de andere, want dat is de verkeerde omschrijving.
Mooier is de omschrijving die ik toepas en dat heeft niets met kwaliteit te maken maar heeft alles te maken met de beleving van wat er uit je set-up komt als som der delen.
Daardoor kunnen mensen lyrisch zijn over hun set of dat nu stereo is of een 5.1 set, want hun beleving is op dat moment maximaal positief en dat
moet worden gedeeld.
Want dat is wat mensen doen.....dingen delen met de groep ook al is het tegen wil en dank.
Verder met het bezoek van Harry maar weer.....
Ik kies deze keer voor
de groene CD (er zijn ook nog
de rode en
de gele CD) van
'Days of the New' een band gevormd door
Travis Meeks die qua stijl niet makkelijk te plaatsen is, het is een beetje een mix van folk en rock en indie.
Als snel komen de galopperende paardjes de kamer binnen denderen en wanneer de akoestische gitaar van Travis Meeks de eerste tonen laat horen wordt het Harry als snel duidelijk dat dit en CD is van grote muzikale klasse zowel qua opname als inhoud.
Het opzwepende stemgeluid van Meeks en de naadloze overgangen tussen de nummers zorgen ervoor dat we binnen no-time een paar nummers achter elkaar hebben beluisterd en Harry mij laat weten dat dit een te gekke band is.
Na bijna dertig minuten puur muzikaal genieten draai ik het volume terug en haal ik de CD uit de speler.
Nou had ik Harry al beloofd dat hij een paar gebrande CD's mee mocht nemen bij zijn vertrek en deze kwam daarbij.
Ik besloot om op de Progressieve rock tour te gaan en trok de CD
In Absentia van
Porcupine Tree, de progrock band van
Steven Wilson, uit het rek.
Harry kende dit werk niet en werd dus prettig verrast door de muziek en de perfecte kwaliteit van de opname.
De muziek is nooit te opdringerig en wanneer het hard gaat dan blijft het beeld ook kloppen zonder vollopen of scherpe randen.
Vervolgens sluit ik hier naadloos op aan met de CD
Twelve Stories Down van
Pineapple Thief, de band van
Bruce Soord, die naar mijn mening minstens zo goed is en soms zelfs beter dan Porcupine Tree!
Ook hier is er sprake van een zeer hoge opnamekwaliteit en na een nummer of wat beluisterd te hebben is Harry dan ook oprecht verbaasd waarom deze bands niet veel meer bekend zijn bij het grote publiek.
Terwijl ik de CD
We're Here Because We're Here van
Anathema, de band van de gebroders Cavanaugh, in de speler leg probeer ik uit te leggen dat het soms maar beter is dat het grote publiek deze bands (nog) niet kent.
Porcupine Tree was naar mijn mening muzikaal gezien vroeger een stuk beter en met meer diepgang dan tegenwoordig, omdat een CD nu op een bepaald tijdstip klaar moet zijn en vroeger klaar was als ie klaar was. Tijdsdruk is nu eenmaal niet goed voor creatieve processen.
De stijl van Anathema is door de jaren heen veranderd in een steeds meer melodische stijl voornamelijk omdat de gebroeders Cavanaugh, en met name Danny, zichzelf hebben ontwikkeld en ook volwassener zijn geworden.
Dit laatste album is geproduceerd door Steven Wilson (Porcupine Tree) en dat is aan de kwaliteit te horen.
Harry vond het ook prachtig en begon ineens door te krijgen dat hij als Symfonische Rock liefhebber de laatste jaren het een en ander had gemist.
En als ik eenmaal op dreef ben en iemand zegt dat tegen mij........ja dan wil ik er nog wel even een schepje bovenop doen.
Dus schakelde ik over naar Zweden het land waar ze auto's en vliegtuigen bouwen, maar waar ze ook goede muziek maken.
En als je dan graag naar progrock luistert dan mag
Pain of Salvation niet ontbreken.
Deze band waar Daniel Gildenlöw de frontman van is heeft haar sporen in deze categorie ook al ruimschoots verdiend.
Ik heb de CD '
Remedy Lane' genomen en het nummer Undertow en het titelnummer Remedy Lane laten horen.
Harry vond het geweldige muziek en als ik eerlijk ben....dat is het ook als in to progrock bent.
Vooral hun conceptalbum
'BE' is van een weergaloze kwaliteit en intensiteit en zeker de moeite waard om helemaal uit te luisteren. (Er is ook een DVD van waar ze het album live uitvoeren!)
Het is muzikaal gezien wel allemaal een stuk zwaarder en indringender dan Porcupine Tree, Pineapple Thief en Anathema en je moet er even tijd voor nemen om het echt te beluisteren en dus besloot ik om mijn laatste troefkaart tevoorschijn te halen die muzikaal gezien iets gemakkelijker toegankelijk is.
The Flower Kings! Ook uit Zweden en bestaande uit een aantal rasmuzikanten die stuk voor stuk heel erg goed zijn in wat ze doen.
Qua stijl kom je invloeden tegen van YES, Pink Floyd en ook de jazz wordt niet geschuwd.
De CD die ik koos was
'Into The Future' en ik ging voor het meer dan 24 minuten durende nummer 'The Devils Playground'
Na dit gehoord te hebben (of eigenlijk tijdens al) ging Harry volledig uit zijn dak.
Dit muzikaal hoogstandje brengt zoveel emotie dat ik gedurende 5 minuten zonder kippenvel zit te luisteren en de rest mét kippenvel.
En als dan de uiteindelijke apotheose wordt bereikt met die zielsverscheurende gitaarklanken en een partij emotie waarvan je bijna niet kunt geloven dat zoiets in muziek te vatten is
......ja dán weet je weer dat het altijd en alleen maar gaat om de muziek en niet om de beste set-up.
Want zoals ik al eerder schreef, als je zo van muziek kan genieten via je stereo (of 5.1 set) dan mag je, nee
moet je, tevreden zijn met wat je hebt.
En geloof me maar, ik ben dat.
Dank aan Harry voor zijn bezoek en de manier waarop hij mij gedurende dat bezoek heeft weten te triggeren om ons gedurende een paar uur alleen maar van muziek te laten genieten alsof we bij een festival waren waar diverse bands optraden.
grtz,
Dex
