Onlangs stilletjes, wat betreft het aantal CDs in de collectie, over 4000 stuks barrière heen gegaan.
Ik had er juni 2005, bij de in gebruikname van het eerste stalen rek nog geen 400 stuks. In acht jaar tijd heeft zich het aantal vertienvoudigd. Zeker 40-50% daarvan is tweedehands en nog eens 40% is discount, slechts 10% is mid- of fullprize. Maar veel is het en blijft het - maniakaal gewoon. Het is dat er geleerd is uit het verleden, maar meer ook niet. Moet nog steeds sparen voor grotere uitgaven, maar ook dat is niet ongewoon als de verhalen op het forum lees. Muziek zal tot aan mijn levensvervulling dé compensatie zijn en blijven bij het ontbreken daarvan. Overcompensatie noemt men dat. Muziek appeleert aan het beloningscentrum in de hersenen en maakt daarmee dit "probleem" zo goed als onoplosbaar. Hoe meer men lijdt, des te sterker de behoefte aan compesatie ("beloning") daarvoor. Men heeft aan de hand van onderzoek bij ratten ontdekt dat "straf" (lijden/ongerief) en "beloning" (compensatie/gerief) onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De één is daarvoor gevoeliger dan de ander, maar grosso modo komt het erop neer dat spreken van een genetische predispositie hiervoor even grote flauwekul is als een astrologische. Degenen, die er mee behebt zijn weten zich meestal geen raad in het hanteren van deze "verslaving", die geen verslaving, maar niets anders dan een regelrechte compensatie is, niet meer, maar ook niet minder. En al heb ik een vermoeden van enig oorzakelijk verband in deze, maakt het voor mij niet gemakkelijker om het te hanteren, wel te accepteren, maar daar heb je niet zoveel aan als je welgeteld de enige bent, tenzij Marin Alsop hierin ook meegeteld kan worden.
