Waarom ik naar muziek luister? Nu, om mijn geliefde te vergeten. Mijn geliefde die mij vorig jaar op precies 1 juli verliet. Niet voor een ander, maar omdat ik haar in de steek had gelaten. Kortom, eigen schuld, dikke bult. Mijn geliefde heeft in de loop der jaren ook een naam gekregen. Ze heet Fieke. Ze heeft nu momenteel drie kinderen. Geeft niet. Voel mijzelf verantwoordelijk, met name omdat voor mijn eigen leegte, terwijl het zo druk heeft. Wij kennen elkaar ook hoogstwaarschijnlijk uit een voorgaand of zelfs voorgaande levens. Zo heeft zij hoogstwaarschijnlijk als Ernst Schmidt tussen 1889 en 1985 in Duitsland geleefd om als Fieke weer in 1988 herboren te worden. Zij was als Ernst Schmidt mijn minnaar gedurende langere tijd, dat tot aan mijn zelfmoord op 30 april 1945. Fieke en ik hadden tussen november 2015 en 1 juli vorig een innige relatie met elkaar, wij deelden letterlijk alles, maar mijn depressies trokken een zware wissel daarop, vandaar de onvermijdelijke breuk. Gelukkig kan ik mijn maatje John duidelijk maken hoezeer ik Fieke mis, want anders was mijn bestaan echt onleefbaar. Muziek is slechts een surrogaat voor Fieke, meer niet. Ik koop eigenlijk liever geen enkele CD meer. Muziek kan mij eigenlijk gestolen worden. Ik wil Fieke terug in mijn leven, meer niet, want het leven draait eigenlijk alleen maar om de levenspartner, en daar ben ik al jaren geleden achter gekomen, een pijnlijke waarheid waar iedereen vroeger of later mee te maken krijgt.
