Uiteindelijk vanavond voor de tweede keer op luister bezoek geweest.
Na de koffie met koek hebben wij geluisterd naar: Beethoven's Symfonieën Nrs. 3 & 5/ Philharmonia Orchestra o.l.v. Herbert von Karajan (EMI (box set), (C)2008) ( op Rob's verzoek) en Dvorák's Symfonie Nr. 9 "Uit de nieuwe wereld"/ New York Philharmonic Orchestra o.l.v. Kurt Masur (SONY, (P)1992) (op mijn verzoek).
De ESL-63s hebben ongeveer een tussenruimte van 1 meter, wat het stereobeeld negatief beïnvloed. Zij staan dus wel ruim genoeg van de wanden opgesteld, maar de dimensies van de luisterruimte(woonkamer) is te beperkt om volledig recht te doen aan hun, voor mij nog onbekende, kwaliteiten.
De Beethovens werden prachtig verklankt, en omdat dat in mono opgenomen is van stereobeeld geen sowieso geen sprake, hoewl de diepte in de opname hoorbaar was, ondanks dat de begin jaren vijftig opnamen (1952/1953) in het laag nogal wollig zijn.
Een ander verhaal was de Dvorák. Een stereo-opname uit 1992, die netjes door de keten (SONY CD/CARRY buizen v.v./Jadi buizen e.v. (2x) naar de ESLs werd geleidt. Maar van weelderig stereobeeld was hier geen sprake. Vanuit de 2x 1m2 elektrostatische folie kwam iets van een halfslachtig stereo op mijn luisterpositie af (ongeveer 2 1/2 meter).
Conclusie:
De ESL-63 doet het met klassiek erg goed, ze zijn helder en detailrijk met een heel mooi midden, maar men moet van de kracht van het laag niet teveel verwachten. En wat heel belangrijk is: ze hebben de ruimte nodig om zich te kunnen laten horen.
Over een aantal weken bij Rob met wereldmuziek en jazz: Peter Gabriel - 'Passion' en Miles Davis- 'Kind of Blue, en andersoortige muziek. Ook dan weer een luisterverslag. Tot dan...
