Ravel: Daphnis et Chloé - Camerata Singers/ New York Philharmonic o.l.v. Pierre Boulez ((P)Columbia).
Deze klassieker is één van mijn lievelingscomposities. Waarom kan ik niet zo goed aangeven, maar de algehele lichtheid hiervan spreekt mij enorm aan ondanks dat de (Griekse) mythe, die het verhaalt, een tragische afloop kent; Daphnis beroofd zichzelf onterecht en ongelukkigerwijze van het leven, want Chloé is helemaal niet gestorven, zoals hij onterecht aannam. En toch straalt deze muziek niets anders dan hoop uit. Iets wat muziek bij mij al snel doet, al brengt of begeleidt mij tot in tranen, want levenspijn vorm de basis voor onze appreciatie voor muziek. In feite is muziek niet meer dan ons aller levenslied en vormt het daardoor zo één grote smartlap.
