= ☆☆☆☆☆ Daniel Brel: Quatre chemins de mélancolie/ Le Poème Harmonique o.l.v. Vincent Dumestre (Alpha (white label), (C)2004). [Ex-cz79]
Een wonderschoon schijfje vol van muziek over schoonheid, troost en melancholie over de vergankelijkheid.
Componist Daniel Brel bespeeld hierop zelf de bandeneon (op voortreffelijke wijze), hij wordt daarop begeleid door een ensemble bestaande uit oude (barok) strijkerinstrumenten (viols) plus theorbe (17e eeuws akoestische supergitaar - meer een soort superluit).
De muziek is fris en modern met duidelijke franse schnitt. Het geheel klinkt authentiek en onopgesmukt: muziek zonder franjes dus.
De opname is fabelhaft: zeer ruimtelijk en (super) helder en gedetailleerd en men hoort vrijwel alle (bij)geluiden, die ook onbedoeld door de musici, gemaakt zijn.
Zoals al eerder aangegeven werd, deze muziek mag dan wel modern klinken, maar het thema is zou oud als de mens(heid) zelf: opkomst en ondergang » geboorte en dood » liefhebben en verlies, etc.
In de verte doet deze muziek mij denken aan de muziek van Ennio Morricone, ook zo doordrenkt van melancholie.
De bandoneon is bij uitstek hèt instrument om ons diepste verlangen uit te drukken, dat naar de eeuwigheid, en dat verlangen wordt door Daniel Brel prachtig vertoond. De omlijsting door de strijkers en theorbe is virtuoos en uiterst smaakvol tegelijk. Nee, Chris heeft mij met deze CD super verwend. Chris, nogmaal: hartelijk bedankt!
