N.a.v. bovenstaande; kan iemand mij de charmes uitleggen van zgn referentie cd's? Ik ken ze van Dali, we hebben er een aantal van Marantz gekregen, een oud forumlid FdeW bakte zelf van die cd's en daar zullen er vast nog veel meer zijn.
Deze staan steevast vol met goede opnames, dat deel begrijp ik, maar ook bijna allemaal tracks van het type tingel tangel en het geheel betreft vaak een album zonder enige samenhang. Tenminste, die ik ken. Wellicht zit daar juist ook de beperking (mijn beperkte kennis van dit assortiment albums)
. Die van Dali zijn nog wel te verteren, want daar staat vaak redelijk gangbare muziek op, die kennen een wat minder tingel tangel gehalte.
Mij lijkt het dat je jezelf een enorme beperking op legt indien je enkel/bij voorkeur dit soort cd's afspeelt. Hetzelfde ervaar ik met zgn high res streams, al zegt dat weer weinig over de muziek zelf, enkel wat over de resolutie. Voor mij heeft dit soort opnames geen meerwaarde dan wel is het geen voorwaarde om van muziek te genieten. Sterker nog, betreffende opnames zijn steevast zo door gedacht, zo door gekauwd en geproduceerd, dat deze mijlen ver af staan van het natuurlijke, van hetgeen instrumenten en/of uitvoerenden live, in real life kunnen voortbrengen. Daarmee gaat er voor mij een stuk echtheid en een wezenlijk deel emotie verloren.
Benieuwd ben ik, hoe anderen dit zien/ervaren.
