Zoek

[Tigger]

Concerto for clarinet door W.A. Mozart. Niet zo moeilijk hij heeft er maar één voor clarinet geschreven.

Errug mooi!!! Heb ik vroeger zelf nog kunnen spelen! Kostte wel enige tijd om dat concert onder de knie te krijgen...

[Maurice]

Errug mooi!!! Heb ik vroeger zelf nog kunnen spelen! Kostte wel enige tijd om dat concert onder de knie te krijgen...

Knap   . momenteel luister ik niet zoveel klassiek, ken er eigenlijk ook niet veel.

Momenteel Anathema: judgment

Review   by Jason Hundey

After the mildly disappointing Alternative 4, Anathema strikes back with Judgement. Upon first listen, the music and message seem a bit mellow for these doomy metal moguls. Second listen is like a magical rediscovery of a lost art form, the art of creating simple, depressing hard rock that is so emotionally expressive that it bends one's own constitution. Quiet and introspective on songs like "One Last Goodbye" and "Anyone, Anywhere," Anathema has the ability to spew forth raw, volcanic pain on cuts like "Judgement" and "Pitiless" -- the last of which contains the most heart-wrenching solo the Cavanagh brothers have ever penned. Drummer John Douglas also surprises, making an amazing contribution to the album, by writing two of the most memorable songs, "Don't Look Too Far" and "Wings of God." The first is a gorgeous Porcupine Tree-like tune with somewhat upbeat female vocals and melodies. "Wings of God," on the other hand, seems to be a literal interpretation of the album cover, which appears to be God's blinding eye looking down upon the cursed world. One will be amazed at how unconventionally heavy this album really is. It even has a tendency to sap one's strength, upon repeated encounters. Judgement is truly a blinding masterpiece, which pierces the senses with its intensity. Hail Anathema's sorrowful return!

[cheese]

ik luister nu lekker naar Frank Boeijen Stilte voor de storm ......blijft erg lekker...


gr cheese

[Marvin]

ehh, tja...
The Beatles 2009.

beetje door alles heen zappen, formaten vergelijken en uitgave's vergelijken.
technisch luisteren dus, -en dat doe ik bijna nooit meer bij mezelf thuis..

duurd niet lang meer, zo even DefQon door het hok heen jagen... 

[WimPeu]

Neil Diamond - Hot August Night / NYC
68 en nog steeds groots  En 'who needs Blu-Ray?' als het maar opgenomen wordt met HD camera's dan is het beeld ,zoals hier, gewoon HD.

[Marvin]

oh ik heb al aardig wat rare dingen met 'echt' HD zien gebeuren...
net wat je zegt, -en met alles in ons wereldje, is de opname kant o zo belangrijk.
een slechte camera met een vreselijk goede scaler naar 1080p brengen ziet er niet uit.
een hd-camera down-scalen naar dvd (565p oid) kan er dan zeker mooier uit zien!!

zo is de publieke omroep ook erg raar bezig met de hd-kanalen.
voetbal op Eurosport-HD is 'native-hd' (dus zoals het opgenomen is komt het er thuis ook uit, wat je er zelf mee doet niet mee gerekend)
voetbal op Ned1-HD is ge-upscaled, verschil met het normale ned1 kanaal is er bijna tot geheel niet.
(mijn HD decoder scaled het signaal namelijk ook naar 720p)
heel raar, eurosport is HD.
ned1 is HD, maar komt als sd bij het voorlaatste eindstation van de omroep.
daar wordt het naar HD gescaled.

het is dus hd, gedowned naar sd om er bewerkingen mee te doen en later weer omgezet naar HD.

schiet mij maar lek!!


(hoe ze het preces doen weet ik niet hoor, dit is een ruwe gok van waar ik ze van verdacht.... 

[Roland65]

alles wat gemonteerd bij Studio Sport vandaan komt is SD.
Sommige live evenementen zijn aan de bron HD. bv. WK Voetbal, Olympische Spelen en Tour de France.
Deze worden vervolgens SD afgemonteerd.
Presentaties zijn, afhankelijk van de studio waar ze vandaan komen, HD, maar het gros is SD.
Voor het Journaal en NOVA geldt: SD.
Vervolgens zenden de eind-regies NED. 1, 2 en 3 standaard uit in SD.
Tenzij het gaat om een thema-kanaal.

[Marvin]

boeven zijn het.... 

[WimPeu]

Maar om terug te komen op DVD's...Zoals de Neil Diamond DVD, die dus met HD camera's is 'geschoten' en voor DVD terug gezet is naar 576 PAL en mijn HDX scaled het dan weer naar 1080i. Resultaat blijft gewoon heel erg dicht tegen Full HD aanzitten. IMO 

[Marvin]

ben het zeker met je eens dat die HDX netjes upscaled.
beter dan me dvd speler.....

[Roland65]

off topic- Boeven, boeven dat valt nog wel mee. Technisch kan het nu nog even niet anders. We hebben te weinig HD-montage sets - on Topic

[Marvin]

boevengilde van de hoogte orde..... 

[joep]

 

[Marvin]

DefQon 1 2009 -  dvd....  (stampen!!)

[Maurice]

NU:
Anathema met The Nateral Disaster

Review   by Thom Jurek

Three years ago, Liverpool's former power metal act Anathema issued A Fine Day To Exit, a wildly experimental change in direction from their gloriously punishing doom excesses. The set was a lushly produced nod to bands who explored the melodic fringes of dark, futuristic rock & roll -- Radiohead, Coldplay. While it took off from the tempered strategies of Judgement and proved an interesting ride, it ultimately failed to captivate not only the band's faithful, but also to win any new fans; it was lost in its excesses and unclear in its direction. On A Natural Disaster, Anathema looks down the road further, this time glancing back once in awhile to its strengths, and hones its focus. The end result is the quartet's finest outing since Eternity, which it touches upon in its quest for emotionally expressive music that doesn't shun experimentation, with the lush textures of keyboards and spatial ambiences, but embraces them as part of an expansive, gripping, and all-encompassing rock sound. This is the kind of genre-toppling ambition that Radiohead has been seeking to fulfill for a couple of years (how odd that something they inspired is the very thing they cannot seem to grasp) where a marriage between the textures and esthetics of Pink Floyd meet the modern weariness of British Isles melancholy, and the deep melodic richness of after-it's-over pop. "Are You There" with its gorgeous female backing vocals traipsing through Vincent Cavanagh's resigned, yet yearning croon is buoyed by keyboards, mirage-like single string guitar lines, and airy echo chambers, which open onto a vista that is open and broken, where guitars and drums skitter and shimmer in the muggy warmth of its grief-wrenched body. The gurgling electric piano that ushers in "Balance" is merely the warning shot before a thudding drum allows Cavanagh's vocals to soar and swoop -- á la Thom Yorke at his most expressive and unpretentious -- all before a bank of whispering keyboards opens out onto a wail of guitar fury complete with overdriven riffs. The vocoders in "Closer" might be disconcerting for a moment, until they are woven into a braid of ethereally heavy atmospherics where Danny Cavanagh's guitars course through the middle, lifting up everything in their path. The feminine Celtic blues of Leon Douglas on the title track allows the vocalist a languid space in the wondrously silky, yet bleakly seductive din woven by the Cavanagh Brothers' guitars. Simply put, these Liverpudlians know how to make a dark rock album; it's full of alienation, honest emotion, tense, suffocating theater, and stunningly beautiful textures. These are songs of longing, separation, loss, and blissed-out agony, played by a band who have arrived at single-pointed concentration and turn their heaviness inside out, never forsaking it, yet weaving it seamlessly into a new incarnation that would win legions of new "alterna-rock" fans, if the punters were given a chance to hear it. Misery has never sounded this beautiful.