De sarcoïdose beheerst momenteel mijn bestaan; zit nu op 2x 30mg Prednison p.d., en dat zorgt voor uitbuien (soms boulemische, zoals vanmiddag, diabeet zijn en dan aan het brood met mayo!) en stemmingswisselingen (dat terwijl ik al bipolair ben). Doch gelukkig is daar de muziek; luister nu zelf naar muziek van Ralph Vaughan Williams, muziek waar John en ik zo van houden. John is op dit moment op bezoek bij zijn moeder en ik luister naar de prachtigste klanken.
Van het bestaan en het leven snap ik niets, geeft niet, want wij leven niet om ergens maar iets van te snappen; wij leven omdat wij niet anders kunnen dan dat. Morgen - op GGZ Rivierduinen - een gesprekje van een half uur met een psychiater over zingeving; John schuift er ook bij aan. Daarna wordt het depot gezet; blij toe, want dit depot stelt mij in staat eindelijk een normaal en gewoon leven te lijden. De prijs: Impotentie. Hoe natuurlijk is dat? Voor mij niet erg, want mijn libido trok altijd al de zwaarste wissel op mijn bestaan, en dan in negatieve zin. Wanneer gij behept bent, dan bent gij dat ook!
Nee, klagen heb ik niet, zeker geen reden, ben blij dat de vriendschap met John zo'n fijne is; wij zijn dan geen stel, maar wij voelen elkaar heel goed aan. John voelt bij mij nuances, die mij zelf ontgaan. Eigenlijk is dit ouwehoeren op de vierkante millimeter. Daarom: Schlüss!
