Naar aanleiding van een
opmerking van Stadium III over het feit dat hij nog nooit 'een die-hard stereo man die niks met HT te maken wil hebben ' over de vloer had gehad, vroeg ik mij hardop af of dat een verkapte uitnodiging was.
En ja hoor, hij meende het serieus en de afspraak werd gemaakt.
Gisteravond was het dan zover en ik reed de 8,8 km naar zijn huis met een viertal geselecteerde CD'tjes naast me op de passagiersstoel.
Omdat het om een HT set ging had ik gekozen voor een CD met de muziek uit de film 'Amelie' die is gecomponeerd door Yann Tiersen en voor de (SuperBitMapping) CD 'Music for stage and Screen' van The Boston Pops Orchestra o.l.v. John Williams met muziek van Aaron Copland en John Williams.
Daarnaast had ik van David Bowie de CD 'Reality' en van Gregory Porter de CD 'Water' meegenomen, omdat deze allebei van een zeer goede opnamekwaliteit zijn.
Eenmaal aangekomen werd er natuurlijk eerst even wat nader kennisgemaakt, per slot van rekening hadden we elkaar nooit eerder ontmoet.
Maar al gauw gingen we over tot het doel van mijn bezoek: Het beluisteren van een HT installatie door de oren van een verstokte stereo fanaat.
Het eerste Cd'tje van Queen wat Rob opzette bracht mij niet onmiddellijk tot een enthousiaste luisterbeleving.
Voor het grootste deel kwam dat omdat Rob mij tijdens het spelen daarvan omstandig uitlegde wat er aan apparatuur stond, wat er aan inregeling was gedaan, wat het verschil was met de Audyssey aan of uit en wat de Dynamic Equalizer nog toe te voegen had.
Ik zat dus meer te letten op de verschillen als dat ik naar de muziek aan het luisteren was.
Nou ging ik er op voorhand al vanuit dat het muzikale karakter van zo'n HT set de lagere regionen stevig zou benadrukken en ik moet zeggen dat de dikke REL subwoofer die daar stond mijn vooroordeel leek te gaan bevestigen.
Echter bij het luisteren naar de volgende CD (The Boston Pops Orchestra met The Red Pony van Copland) bleek hier niets van.
Het klonk qua klankkleur allemaal heel netjes en ik merkte eigenlijk alleen maar dat ik thuis meer muziek in het midden hoor bij een betere plaatsing van de diverse instrumenten.
Ondanks het feit dat de front speakers toe-in stonden opgesteld viel er voor mij in het midden een beetje een gat.
Ook de volgende CD van David Bowie klonk klankmatig helemaal niet slecht en pas met het uitschakelen van de Audyssey en de Dynamic Equalizer werd het duidelijk een stuk minder.
Het beeld werd plotseling heel plat en dun en het gemis aan plaatsing zowel in de breedte als in de diepte was opvallend.
Tot dan was mijn conclusie dat ik het een leuke set vond met redelijk wat capaciteiten op stereogebied maar dan wél met de hulpmiddelen ingeschakeld.
Rob vond dat het tijd werd voor de volgende stap: een Blu-ray schijf met muziek uiteraard.
Hij legde de Blu-ray van Heart "Live in Seattle' in de speler en zette de TV aan.
Intussen attendeerde hij mij erop dat de soundtrack in 5.0 was en dat nu dus ook de centerspeaker en de rear speakers te horen zouden zijn.
Vol verwachting ging ik er eens goed voor zitten en de eerste klanken vulden de kamer.
Binnen enkele seconden besefte ik dat deze toevoeging was wat ik bij de stereo weergave gemist had!
Het geluid was klankmatig wederom prima in orde, maar deze keer had ik ook ineens de plaatsing in het midden en in de diepte.
Ik werd als het ware in de muziek gezogen en bevond mij in de ruimte waar dit live concert was opgenomen.
Wég was het kritisch en analytisch luisteren naar het presteren van deze set......dit was gewoon genieten van de muziek in combinatie met de beelden.
Er volgde nog een tweede nummer en ik had eigenlijk de hele Blu-ray wel af willen luisteren, maar Rob besloot om even te wisselen naar de Blu-ray van Madonna met haar 'Sticky and Sweet' tour.
Het gekozen nummer was een aangepaste, bijna instrumentale versie van 'Here comes the rain again' van Eurythmics waarbij twee dansers hun ding deden.
En hier had ik hetzelfde als bij de vorige schijf: Ik zat er direct middenin en voelde me bijna ter plaatse aanwezig.
Tja, ik had hier eigenlijk niet echt op gerekend maar ik geef het volmondig toe: Ik was onder de indruk van de prestaties van de Marantz SR 7005 / UD 5005 combinatie.
Natuurlijk is er een verschil waarneembaar tussen deze combinatie en de stereo die ik thuis heb staan (zeker met de hulpmiddelen uit) en dat mag ook.
Maar wat deze set kan presteren liegt er niet om, namelijk je het gevoel te geven dat je er zélf bij bent en dat is natuurlijk waar het bij deze set ook allemaal om draait.
Luisteren naar muziek in stereo is heel erg mooi en ik doe dat vrijwel altijd intensief én met mijn ogen dicht om zo een 'beeld' te krijgen bij de muziek waarbij ik de uitvoerenden gevoelsmatig op hun plaats zet.
En bij een goede stereo (wat ik van mijn set-up wel durf te zeggen) hoor je op de grenzen dan zelfs muziek die achter je vandaan lijkt te komen wat dat beeld van ruimtelijkheid nog eens extra benadrukt.
Maar hier is, dankzij de rear speakers, dat effect in ruime mate aanwezig en is er dankzij de 46" flatscreen ook geen behoefte om je ogen te sluiten, integendeel zelfs!
Kortom, er is in mijn ogen een groot verschil in het luisteren naar een stereo set en een HT set maar er is voor mij gelukkig geen noodzaak om één van beide als de beste keuze te betitelen.
Als regelmatig concertganger beleef ik, als ik thuis naar een live CD luister, een concert voor een groot deel in mijn emotie, die opgewekt wordt door de zuivere weergave van de muziek bij een CD met een goede mastering techniek op een stereo set van hoge kwaliteit.
Maar ik weet nu dat er op een goed ingeregelde HT set van hoge kwaliteit ook de mogelijkheid is om die muzikale emotie in combinatie met een beeld te beleven en dat is van een geheel andere orde maar zeker net zo fijn!
Met dank aan Rob voor de hartelijke ontvangst en de les in HT entertainment.
