P.S. Waarom zouden wij ons druk maken wanneer wedergeboorte gewoon een feit is, en waar zijn wij dan in godsnaam bang voor? Het lijden, het lijden door verlies? Laat toch los al datgene wat nooit meer terugkomt, dat maakt het bestaan, het leven pas echt gemakkelijk. Waar ik mijzelf wel druk om maak is het lijden van mijn medemens, niet van mijzelf, want ik lag ruim 10 dagen geleden nog enkele dagen in volledige quarantaine. Niet leuk, maar toch, moest. Lijden lijden lijden, maar toch, er zijn ergere dingen, zoals de eenzaamheid van John waar je dan aan denkt. Ik ben dusdanig verzwakt door de longontsteking uit het ziekenhuis gekomen dat ik een risicofactor voor John vorm, vandaar huisarrest. Maar wij hebben onderling af gesproken dat als hij gaat, dat ik dan ook ga, want samen uit, samen thuis, wij laten elkaar niet in de steek, want hij logeert volledig bij gedurende deze crisis periode, dat met alle gevolgen van dien voor onze wederzijdse gezondheid. Samen leven, samen sterven is ons devies, tenzij, maar dan is er voor ons geen lol meer aan, wanneer er 1 van ons komt te overlijden, dan is de lol er voor de ander ook af, daar wij al ruim 16 jaar in symbiose leven. Wanneer men zo close is lijkt het wel op een huwelijk, een huwelijk zonder seks en erotiek. Maar goed, toch is onze onderlinge band zo sterke en hecht dat er sprake is van een soortement relatie zonder seks en erotiek: Two INFJ on the loose. Houd daar maar eens rekening mee. En ik zie Fieke in de toekomst nog weleens weer terug keren op het nest, want ook zij is INFJ en het nog steeds onderling kriebelt, vandaar. Kortom INFJ, weg er mee!
