Ook jij dank, lieve Rob.
En Marcel en gasteer Bert eveneens.
Ik zal proberen in een later stadium mijn persoonlijk verslag van ons samenzijn onder woorden te brengen want voor mij was het toch enigszins een "andere" M&G, dan voor jullie, wat jullie ook overduidelijk hebben meegekregen, waarvoor ook mijn verontschuldigingen, al zullen jullie mij dat vergeven, maar toch, en dat is ook precies de reden waarom ik het afgelopen jaar zelf geen M&G bij mij thuis heb georganiseerd, en dat valt ook mij evenzeer zwaar, en dat vooral mijn maatje, John, dit het gebeuren van afgelopen zaterdag al van te voren zag aankomen, doch wij vormen dan ook elkaars dagelijkse gezelschap, vandaar. Het stellen van vragen staat jullie dan ook volledig vrij. Groetjes van Cor. P.S. De "oorzaak" achter zaterdag is exact dezelfde waarom veel minder actief ben op ons forum, doch ik ben niet minder belangstellend, de aandacht heeft zich nog meer naar het persoonlijke dan naar het muzikale verplaatste. Ik ben niet ziek, ik voel mijzelf ziek, soms heel ernstig ziek zelf zodanig zelfs dat mijn huisarts heeft geadviseerd deze stress van mij af te schrijven, en dus Marin (Alsop) deelachtig te maken van mijn aller diepste angsten, de reden van mijn steeds meer oplopende stress waardoor ik vanaf vorig jaar april vrijwel dagelijks chronische misselijkheid, tot kokhalzen aan toe, regelmatig spanning hoofdpijnen en ernstige buikklachten
, die een collega huisarts van haar als uitsluitend stress gerelateerd gediagnosticeerd is, met als achtergrond een zeer complexe en geaccumuleerde PTSS, die volgens Angelique, mijn huisarts, zo goed als ongeneeslijk beschouwd wordt, zo dat zelfs mijn huidige GGZ-hulpverlener, een PhD psychiater geen perspectief ziet, behalve een uiterst onorthodoxe waarvoor ik al via Angelique naar hem het verzoek heb laten over te brengen. Het blijkt dus dat na zoveel jaren van praten en schrijven als Brugman, uiteindelijk erkenning begin te krijgen, van zowel huisarts als psychiater: Goddank, want het niet om mij, maar om John, iets wat mij pas de laatste weken duidelijk is geworden. De menselijk natuur is een gek ding, het menselijk altruïsme zo mogelijk nog gekker, wat het menselijk bestaan voor mij alleen maar nog onbegrijpelijker maakt. Misschien later meer hierover, wanneer Maurice mij hiervoor de ruimte wenst te gunnen. P.S. Deze klachten dateren al vanaf mijn vroegste jeugd, eigenlijk ben ik hiermee geboren, vandaar dat mijn allereerste psychiater al zo zijn twijfels had over de vermeende psychiatrische stoornis die zijn collega's mijn toedichtte, hij vermoedde direct al een ernstige mate van getraumatiseerd en daarom ernstig dwangmatig gedrag, waarom zeer druk kunnen zijn zonder enige aanleiding en vooral in wat onbekendere situaties Daarom heeft hij mij reeds in 1991 aangemeld bij het Centrum 1945 van Prof. Jan Bastiaans, daar hij vermoedde dat een oorlogstrauma of beter gezegd zelfs mogelijk een KZ-trauma aan mijn klachten ten grondslag kunnen liggen, daar ik vanaf mijn 7e levensjaar obsessief geïnteresseerd ben in alles wat met de Duitse vernietigingskampen (KZ-lager) en de SS te maken heeft ik las op 9 jarige leeftijd het standaardwerk van Eugen Kogon, "De SS-staat", ongewoon en veel te jong voor een kind van die leeftijd Ook was ik obsessief geïnteresseerd in alles wat maken heeft met gaskamers, crematoria en andere aspecten van dood en vooral het stervensproces zelf Zag vaak in doodnormale schoorstenen de schoorstenen van de KZ-crematoria en op mijn 9e, terwijl mijn vriendjes aan het spelen waren, zat ik minutenlang op een duintop richting de rokende schoorstenen van crematorium "Westerveld" te staren, waar ik pas voor het eerst na dertigste durfde te komen als het om een crematie ging, zo bang was ik voor dit lugubere plaats in mijn nog jonge leven, waarop Pieter Arends mij besloot aan te melden bij de kliniek van Bastiaans. Tot een behandeling is het nooit gekomen, omdat een aantal acute opnames en het ongeloof van Arends zijn collega's dat onmogelijk hebben gemaakt, want zij geloofden meer in een klassieke DSM-diagnose en psychofarmaca, waar mijn laatste psychiater, Jeroen (PhD farmacologie), definitief een einde heeft gemaakt, onder de noemer van tomeloos geblunder, hij en zijn collega case manager vielen zelfs openlijk de verantwoordelijk collega psychiater af, iets wat uiterst ongebruikelijk binnen de GGZ is. Wat heeft Marin hiermee, te maken, volgens mijn huisarts, Jeroen en ik alles, daar zij in meest recente vorige leven geleefd heeft als Ludwig Wittgenstein (1889-1951), wiens gehele (joodse) familie op zijn broer, Paul, na geheel door de nationaalsocialisten gedurende Holocaust is uitgemoord, kortom kruisbestuiving van traumatische emoties. Want Kathleen Ferrier en Ludwig hebben elkaar zelf hoogstwaarschijnlijk elkaar zelfs persoonlijk ontmoet in het naoorlogse Londen, waar zij tot de zelfde incrowd van intellectuelen en kunstenaars behoorden, en Kathleen "Kate"' Ferrier was toentertijd Ludwig grootste idool, hij was bijvoorbeeld zeer emotioneert door Kathleens vertolking van Brahms "Schicksal Lied", iets wat zijn favoriete muziekstuk was. De Engelse schrijver Barstow heeft dat gegeven gebruikt voor zijn bestseller roman, "Wittgenstein's Mistress", en dat terwijl Ludwig homoseksueel was, net zoals Marin nu. Het probleem zit 'm in het feit dat ik nu net geleefd moet hebben als Kathleen (1912-1953).
Zelfs mijn aarts sceptische maatje, John, neemt dit gegeven nu serieus na 7 jaar van consequent ontkennen. Mij topic wat nu sinds november vorig jaar niet meer bestaat moet gezien worden als één grote noodkreet, die toen nog door niemand begrepen werd, laat staan werd gehonoreerd, tot vorige week maandag, toen huisarts Angelique de knoop namens de medici doorhakte, iets wat Arends in 1991 al deed. Het leven is niet leuk, geenszins, en ook Ludwig beaamde dat tegen einde van zijn leven, iets waar zijn persoonlijke idool onder de filosofen, Arthur Schopenhauer (1788-1860) zijn gehele leven als hoogleraar en schrijver aandacht had besteed, en ik was helaas ooit Schopenhauer, iets wat in de filosofie en de filosofen geïnteresseerde psychiater, Paul, bij onze eerste ontmoeting al direct en ongevraagd positief werd bevestigd: Het leven is een ware hel, niets gaat er goed, doch uiteindelijk vinden allemaal het geluk. Liefs, Cor.
