Nog één ding: (complexe) PTSS is niet fijn en bijzonder stressvol (en daarom fysiek ziekmakend), en teven s ook heel vervelend voor de mensen om je heen. Volgens de landelijke GGZ heeft ongeveer 5-10% van de bevolking met PTSS of met een ander ernstig psychisch trauma te maken, waarvan ongeveer de helft dat gewoonweg niet weet, en er is dus ook niet bewust van is. Majoor en Militaire Willemsordedrager, Marco Kroon, heeft hoogstwaarschijnlijk eveneens PTSS, gezien de (te) vele en de (specifieke) aard der "incidenten" waarbij hij betrokken is geraakt. Doch Marco Kroon wordt niet als zodanig behandeld, want ligt politiek en publiekelijk te gevoelig. Kortom, je zal maar een militaire held wezen. Ik heb hier met NOS-journalist, Lex Runderkamp, enige malen over gesproken (via chat), daar hij voor de NOS deze casus doet, en die aanvankelijk mijn diagnose compleet belachelijk vond, want volgens hem geen enkel bewijs voor, doch deze eveneens nu onderschrijft. Met zelf een PTSS herkent men PTSS bij een ander PTSS gemakkelijker en sneller. Vandaar. P.S. Nu ik wederom hierover schrijf, voel ik mijzelf weer behoorlijk klote, want stressgevoel in mijn buik-, maagstreek (acute diarree of obstipatie, acuut of chronisch misselijk zijn, niet zelden tegen overgeven aan) en altijd droge mond met vaak spanningshoofdpijn. Enkele goede bekenden (ook HSP) herkenden reeds vroeg mijn intense verdriet en somberheid in mijn manier van uitdrukken en lichaamshouding al direct en uiten daarop hun zorgen. Een goede vriendin vroeg zich destijds in 1981 al zelfs af, en dat tot twee maal toe, of ik nog wel "iemand" ben, Want PTSS doet mensen van persoonlijkheid "veranderen" en/of zelfs "verdwijnen". Mijn wijlen vader was ook zo'n PTSS-geval (WO II), en ik herken nu dat sinds enige tijd ook terug bij mijzelf. Heavy stuff. Hoop binnenkort eindelijk mijn echte en gehele verhaal te kunnen doen, want kon ik tot voor kort nog niet, sinds november van het afgelopen jaar pas, want toen viel bij mij pas echt het kwartje. Op 21 april begon ik mijzelf ineens spontaan zaken te herinneren die aan dit alles ten grondslag hebben gelegen, men spreekt in dit opzicht dan van een 'dadertrauma', dat uiteindelijk tot een uiterst traumatische gebeurtenis heeft geleid (ook in sociaal en intellectueel opzicht) waar de beider hoofdpersonen nog steeds niet over heen zijn, want oude tegenstellingen en dito vijandschappen, en dus ook de persoonlijke tegenstanders, komen altijd terug en ontmoeten elkaar wederom, zo voorspelde dat psychiater en esotericus, Prof. dr. Carl Gustav Jung, dat een ruim meer dan en halve eeuw geleden reeds, en Jungs theorieën van toen worden nu zo langzamerhand in meerderheid door de praktijk en wetenschap van nu bevestigd. Het leven is van dat soms echt een een "raar" en vooral wonderlijk vreemd, en tevens eng en bang makend, gebeuren, want "Fear is the key" ("Angst ist Alles und Alles hast Angst", zou Freud gezegd kunnen hebben), concludeerde auteur, Alastair MacClean, reeds in 1953, en hij gebruikte dat als titel zijn gelijknamige boek uit 1961. Het zij zo.
