Alle orkestrale werken van Johannes Brahms gespeeld door Gerhard Oppitz, piano, Kyoke Takezakawa, viool, het SymphonieOrchester des Bayerischen Rundfunks en dat alles onder leiding van de Britse dirigent, Colin Davis, in een handzaam CD boxje van RCA Red Seal uitgebracht door SONY.
Ondanks dat ik wederom depressief ben kan ik best genieten deze muziek, die geheel anders is dan die van Anton Bruckner, dat is ook precies de reden waarom schrijver, criticus en journalist, Eduard Hannslick, Bruckner destijds niet kon pruimen, want veel te sentimenteel en te verheven naar zijn smaak. Anton Bruckner raakt mij ook meer dan deze kunstmuziek van Brahms. Mooi, maar met een zeker mindere diepgang dan Bruckner. Toch heeft Brahms met Ein deutsches Requiem een monument voor het genre van het requiem geschreven. Zijn requiem is een zeer begenadigd werk, dat nog altijd staat en dan ook regelmatig wordt uitgevoerd, zowel in de concertzaal als ter registratie. Ook Brahms en Bruckner waren stemmige mensen, zij kenden beiden diepe depressies en onzekerheden. Brahms omdat hij heimelijk verliefd was op Clara Schumann-Wieck, de vrouw van zijn vriend en collega, Robert Schumann, die weer op zijn beurt aan een bipolaire stoornis leidde, terwijl Bruckner zijn depressies te danken had aan zijn onzekerheden ten aanzien van werk als componist als in de liefde, want ook Anton was ondanks zijn vrijgezellen bestaan toch hevig en soms regelmatig heftig in de bonen. Kortom vrouwen en depressies, zij gaan bij mannen maar al te vaak samen. Bij mij is het schering en inslag. Ik hoef hier niet en detail uit te leggen waarom, want het is duidelijk voor sommige meelezers dat ik in de liefde niet al te gelukkig ben, en eerlijkheidshalve dat ook nooit geweest, althans, ik was dat wel, zonder dat te beseffen, de eerste twee jaar dat Fieke bij mij over de vloer kwam. Dus ik kende wel degelijk gelukkigere tijden, maar het deze mochten niet duurzaam zijn, omdat ik aberraties kende die Fieke van mij vervreemde. En sinds 1 juli van het afgelopen jaar lijkt de breuk definitief, iets wat mij dusdanig veel pijn doet, dat twee psychoses en een GGZ-opname en nu een depressie het gevolg daarvan zijn. Het kan verkeren, maar toch muziek luisteren hè? Ja, want Fieke kon wel de benen nemen, de muziek is gebleven. En dat is precies wat er aan de hand is, die muziek zorgt ervoor dat Fieke minder aandacht kreeg, ik zat vaker achter mijn PC muziek te luisteren dan dat ik Fieke aandacht gaf en te woord stond. Ik was toentertijd ook al depressief, vanaf december 2017 tot nu eigenlijk, één lang gerekt lint van depressies, afgewisseld door twee psychoses, kenmerken mijn bestaan sinds december 2017. Ben ook niet helder meer, zit vaak te suffen achter mijn PC, ondanks de muziek die ik veelvuldig beluister en mij toch bekoord, maar tot mij door dringen doet Johannes Brahms maar ook af en toe. Vaker luister ik tegenwoordig naar Riverside, naar hun teksten over verlatenheid en verlies van partner en de liefde. Soms ben ik zo moe van dit alles dat de wanhoop mij bekruipt. John kan mij niet helpen en wordt soms boos op mij, omdat dat ik dit alles niet los kan laten. Gelukkig kunnen wij samen naar muziek luisteren, want ook John houdt van klassieke muziek èn van Riverside, waar hij ook inmiddels alles van op CD heeft, net zoals ik. Ook Mariusz Duda zijn solo projecten van Lunatic Soul zijn nu allen aangeschaft en komen zo zoetjes aan deze kant op. Doch het is allemaal schrale troost, want de echte zalving zal alleen kunnen komen uit het herstel van de relatie met Fieke. Dus is het wachten op hoelang nog. Misschien wel nooit. Dan heb ik in ieder geval de muziek als schrale troost nog. Ook wat.
