Zoek

[TurboMarco]

Top! Cor 

Uiteraard geldt die aanbeveling voor iedereen .

[Cornelis1921]

Brahms - Ein deutsches Requiem - Anna Lucia Richter (sopraan) - Stephan Genz (bariton) - MDR Chor und Orchester - Marin Alsop (dirigent) - Naxos (2013)

[Cornelis1921]

@MPX, hierbij geef ik jou gelijk en bied ik jou tegelijkertijd mijn excuses voor het ongerief aan. No hard feelings. Groet, Cor.

[MPX]

Het gaat niet om mijn gelijk en je hoeft ook zeker niet je excuses aan te bieden aan mij.
Ik probeerde wat aan te kaarten wat op veel fora irritant wordt gevonden en je daar een waarschuwing voor krijgt.
Maar dan komt er gelijk een boel gezeik over mij heen door de die hards hier.
Nadat een moderator wakker geworden is neemt wel het wel aan en een nieuwkomer zoals ik moet zijn mond houden toch, lekker bekrompen sommige lui hier.

[TurboMarco]

Niemand oud of nieuw moet zijn mond houden hier.

Het punt m.b.t quoten is gemaakt en we gaan gewoon weer verder on-topic.

[Marvin]

Quote niet zo vaak, maar dat er regels voor zijn was mij ook onbekend hoor.
Stoor me er ook totaal niet aan, maar een ander kan dat blijkbaar wel doen.
Zo leer je telkens weer iets nieuws hè!? [emoji4]

[Cornelis1921]

Brahms - Ein deutsches Requiem - Anna Lucia Richter (sopraan) - Stephan Genz (bariton) - Marin Alsop (dirigent) - Naxos

Eén der meest lichtvoetige Ein deutsches Requiem opnames ooit gemaakt, maar ook één de meest geslaagde, al kan niet iedereen dat even goed als ik waarderen, gezien het aantal sterren dat deze uitvoering krijgt: Gemiddeld 4 uit vijf. Voor mij is deze de volle vijf waard, of de solisten moeten het geheel iets afwaarderen, maar Richter en Genz kwijten zich heel goed van hun taak als solisten, al zijn zij in brede kring nog geen grote namen, talentarm zijn zij ook weer niet. Het grote publiek wil altijd grote namen, ook dat is een feit, doch Richter en Genz zijn in beperkte kring grote namen, en Alsop heeft hen terecht voor deze partijen gekozen. Het orkest volgt in haar lichtvoetigheid, het lijkt wel een kamer orkest, Alsops aanwijzingen perfect en geeft hier een mooie en evenwichtige ondersteuning aan koor en solisten. Kortom, een zeer geslaagde uitvoering.

[Cornelis1921]

Ralph Vaughan Williams - Symphony No. 5 - A Pastoral Symphony (NO. 3) - Rosa Mannion (sopraan) - The London Symphony Orchestra - Roger Norrington (dirigent) - Decca - (1998)

Hier een koppeling van Vaughan Williams twee mooiste symfonieën op een CD die ik wel weer vaker zal draaien dan gemiddeld, juist vanwege deze bijzondere koppeling. Ook EMI maakte een dergelijke koppeling, maar destijds met deze symfonieën met Adrian Boult als dirigent, en dat dat doosje ligt nu onderop de stapel met doosjes, wachtend om te worden ingeruimd in een nog nieuw te kopen rek, waarvan de fondsen al aardig gevuld zijn. Maar goed, terug komende op deze koppeling, wat deze koppeling zo bijzondere maakt, is dat deze twee symfonieën de meest elegische zijn uit het ouevre van deze Britse componist, want niet alleen de 'Pastoral', de titel zegt het al, ook de vijfde smeert onze oren als heerlijke grasboter, vandaar dat ik deze CD vaker hier zal posten, want ik ben zowel een liefhebber van dit soort symfonieën, deze symfonieën als grasboter.

[Cornelis1921]

Even terugkomende op de bovenstaande CD-album, de wijlen Norrington doet het geweldig in deze, onterecht en relatief, onbekend gebleven uitvoeringen van deze symfonieën. De structuur is helder en de tempi zijn niet slepend. I love them and I love this way of conducting. En dat die glasheldere Decca-opname uit 1998, waar het vakmanschap vanaf spat, want enkel label deed dat dat toentertijd en toentertijd consequent zo goed als Decca; de beroemde Decca-sound. Deutsche Grammophon kwam weleens in buurt de buurt, doch overtrof zelden tot nooit. Dat gold zeker ook voor Philips en EMI, waarvan de eerste ook beroemde geluidstechnici in dienst had, die zich later uitkochten en voor zich zelf begonnen onder de noemer van een gemeenschappelijk eigen label dat voornamelijk 3-, 4- en 5 D en SACD materiaal uitbracht en nog uitbrengt vanuit Baarn.

[Cornelis1921]

Ralph Vaughan Williams - A Pastoral Symphony (No. 3) - Yvonne Kenny, (sopraan) - Symphony No. 6 - BBC Philharmonic - Martyn Brabbins (dirigent) - Hyperion

Deze geweldig meeslepende uitvoeringen draai ik heel vaak, vooral omdat deze exemplarisch voor vakmanschap gekoppeld aan liefde voor de muziek en het werk van deze componist. Met recht kippenvel muziek, zo mooi; ik heb nu ook echt kippenvel, zo langs mijn rug recht langs mijn ruggengraad naar beneden, en ook mijn schouders en armen doen mee. Dit is met afstand dan ook de allermooiste uitvoering die ik tot nu toe gehoord heb. Ik vraag mijzelf af of Andrew Manze met 'Liverpool' hier overheen gaat, deze komt namelijk binnenkort binnen, dus kunnen aan een 1 op 1 vergelijking doen. Wat betreft de uitvoering van de Zesde symfonie, hetzelfde verhaal: Goosebumps!

Nu nog een keer deze geweldige uitvoeringen. Bis, encore, wieder mal! Maar nu eerst Riverside, ook geweldig!

[Cornelis1921]

Ralph Vaughan Williams - Symphony No. 5 - A Pastoral Symphony (NO. 3) - Rosa Mannion (sopraan) - The London Symphony Orchestra - Roger Norrington (dirigent) - Decca - (1998)

Hier een koppeling van Vaughan Williams twee mooiste symfonieën op een CD die ik wel weer vaker zal draaien dan gemiddeld, juist vanwege deze bijzondere koppeling. Ook EMI maakte een dergelijke koppeling, maar destijds met deze symfonieën met Adrian Boult als dirigent, en dat dat doosje ligt nu onderop de stapel met doosjes, wachtend om te worden ingeruimd in een nog nieuw te kopen rek, waarvan de fondsen al aardig gevuld zijn. Maar goed, terug komende op deze koppeling, wat deze koppeling zo bijzondere maakt, is dat deze twee symfonieën de meest elegische zijn uit het ouevre van deze Britse componist, want niet alleen de 'Pastoral', de titel zegt het al, ook de vijfde smeert onze oren als heerlijke grasboter, vandaar dat ik deze CD vaker hier zal posten, want ik ben zowel een liefhebber van dit soort symfonieën, deze symfonieën als grasboter.

Deze dus.

[Cornelis1921]

Even terugkomende op de bovenstaande CD-album, de wijlen Norrington doet het geweldig in deze, onterecht en relatief, onbekend gebleven uitvoeringen van deze symfonieën. De structuur is helder en de tempi zijn niet slepend. I love them and I love this way of conducting. En dat die glasheldere Decca-opname uit 1998, waar het vakmanschap vanaf spat, want enkel label deed dat dat toentertijd en toentertijd consequent zo goed als Decca; de beroemde Decca-sound. Deutsche Grammophon kwam weleens in buurt de buurt, doch overtrof zelden tot nooit. Dat gold zeker ook voor Philips en EMI, waarvan de eerste ook beroemde geluidstechnici in dienst had, die zich later uitkochten en voor zich zelf begonnen onder de noemer van een gemeenschappelijk eigen label dat voornamelijk 3-, 4- en 5 D en SACD materiaal uitbracht en nog uitbrengt vanuit Baarn.

En dit dus.

[Cornelis1921]

Volgende keer schrijf ik een nieuw redactioneel bij het bovenstaande CD-album. Nu even niet, want al laat in de nacht, daar de zomertijd bijna is ingegaan.

[The Good Son]

Nu dit is reeds een respectabel lijstje, daar zou je bijvoorbeeld Ravel, het piano solowerk van Rachmaninoff en het werk van de componist van Canto Ostontinato et etcetera en zo aan toe kunnen voegen. Ook Chopin heeft prachtig solowerk voor piano geschreven en wat dat je van Beethoven, Steve Reich, John Adams en Phillip Glass? Kortom, er valt nog genoeg te ontdekken.

Zondag ochtend, ontbijten en op de achtergrond Cor zijn aanbevelingen maar eens luisteren.
Ben begonnen met Rachmaninoff - Perfect piano for peace......dat begint al goed!

[NB]

Shostakovich. Symphony No.10
Door het BRT Philharmonic Orchestra. o.l.v. Alexander Rahbari.
Cd uit 1989,  op Naxos, DDD.